Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Οκτώβρης

Ο πιο γλυκός μήνας της χρονιάς με τη φύση να δίνει τη δική της παράσταση μέσα στην καρδιά του Φθινοπώρου.
Το τέλος του Οκτώβρη όμως για τους κατοίκους του παλιού Μαυρολιθαρίου σήμαινε την λήξη μιας δύσκολης περιόδου και την αναμονή για τους μήνες με τα χιόνια. Μιας περιόδου δύσκολης όπου ο κάματος είχε σκοπό την εύκολη διαβίωση τους στα πολλά κρύα που έρχονταν.
Το κάθε σπιτικό είχε μεριμνήσει, ανάλογα και με τις δυνατότητές που είχε, ώστε ο χειμώνας να το βρει με τα απαραίτητα αγαθά να αφθονούν στο κατώι του. Από τις αρχές του μήνα τα σιτηρά είχαν ήδη αλεστεί και αποθηκευτεί στα ξύλινα αμπάρια. Το σιτάρι, το καλαμπόκι και το κριθάρι για το τραπέζι της οικογένειας και το ρόβι και η βρώμη για τα ζωντανά που ήταν από τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία της κάθε οικογένειας.
Στα μισά του μήνα άρχιζε ο τρύγος και η διαδικασία για την παραγωγή της νέας σοδειάς κρασιού. Τα σταφύλια από τους αμπελώνες του Αϊ Γιάννη μεταφέρονταν μέσα σε σκόπλες ή γιδιές και πάνω στα άλογα στο χωριό όπου και θα γινόταν η διαδικασία της κοπής και του πατήματος. Τα κομμένα σταφύλια αφού έμεναν για κάποιο διάστημα μέσα στις τραπεζονιές ώστε να πάρουν το χαρακτηριστικό κόκκινο-τριαντάφυλλο χρώμα που είχε ο Μαυρολιθαρίτικος οίνος, στύβονταν ώστε να βγει ο μούστος. Ο μούστος με την σειρά του θα ξεκινούσε την ζύμωση του μέσα στα 100ρια, το λιγότερο, ξύλινα βαρέλια ενώ αργότερα τα τσάμπουρα θα έβραζαν σε κάποιο από τα 4 καζάνια του χωριού για να βγει το απόσταγμα που όλοι επιθυμούσαν.
Μαζί με την παραγωγή του τσίπουρου γινόταν και η συγκομιδή των καρυδιών, των μήλων και των κάστανων. Τους πολύτιμους αυτούς καρπούς πρόσφεραν τα δένδρα απλόχερα με μοναδική ανταμοιβή προς αυτά το λιγοστό πότισμα και κλάδεμα. Καρποί πολύτιμοι διότι αποτελούσαν είδος ανταλλάξιμο με προϊόντα όπως λάδι που ήταν δυσεύρετο στην περιοχή. Ο μήνας του Οκτωβρίου έκλεινε με την υλοτομία των απαραίτητων καυσόξυλων που θα ζέσταιναν τα παγωμένα βράδια.
Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος εγκατέλειψε το χωριό, τα χωράφια με τα σιτηρά έγιναν δάση, τα δένδρα δένουν τους καρπούς τους με μόνη βοήθεια το φως του ήλιου και το νερό της βροχής και οι αμπελώνες δεν υπάρχουν πια, αν και σε πείσμα των καιρών κάποια αγριοστάφυλλα κοκκινίζουν ακόμα στα μέσα του μήνα.
Αν κοιτάξουμε αυτή τη στιγμή τη φύση θα δούμε κάτι που από χρόνια έχουμε χάσει. Την επαφή μαζί της αν και αυτή ακόμα υπάρχει, ακόμα αντιστέκεται. Εκεί ψηλά υπάρχει αυτό που χάσαμε, αυτό που ξεχάσαμε......Η ΖΩΗ. Η ζωή που μετρά τον χρόνο, με τους ρυθμούς του φύλλου της καστανιάς, της καρυδιάς,της μηλιάς που πέφτει......

Πηγή Πληροφοριών-Ονομασιών: Μήτσος Μώκος

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

ΡΕΜΠΕΤΑΔΙΚΟ!!!

Νομιζω οτι ηρθε η ωρα επιτελους το μαυρολιθαρι να δειξει τις ικανοτητες του και στο ρεμπετικο-λαικο ρεπερτοριο!!Αν και μερικοι απο μας τις εχουν δειξει ηδη!Οποτε να μαζευτουμε Παρασκευη ή Σαββατο (αναλογα με το ποτε μπορουν οι περισσοτεροι απανταχου!!) και να παμε ολοι μαζι για κανενα κρασακι με live μπουζουκακι!!!Δηλωστε συμμετοχες στα σχολια και καντε και τις δικες σας προτασεις αν γνωριζετε κανενα καλο μαγαζι για να κλεισουμε τραπεζι!!!!

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ....

Παρασκευή βράδυ και μετά από 2 ώρες και κάτι ταξιδιού αρχίζει το σώμα (εκτός απ'τα μάτια!) να λαμβάνει κάποια γνωστά και πάντα καλοδεχούμενα σημάδια. Το ανάλαφρο αεράκι να μπαίνει απο την ανοιχτή χαραμάδα του παραθύρου και να προκαλεί ρίγος σε όλο το κορμί, αυτή η αξέχαστη μυρωδιά βρεγμένου χώματος - ξύλου να πλημυρίζει τους αισθητήρες της μύτης σου και τα χέρια που σχεδόν αντανακλαστικά πιάνουν το πόμολο του παραθύρου για να διορθώσουν την μικρή του ατέλεια αλλά μη μπορώντας να στερήσουν από το πρόσωπο αυτή την χαρά της εξάγνησης, το ανοίγουν διάπλατα. Και τότε εισπνέοντας μια καθόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα αέρα, σαν να είναι η πρώτη μα και συνάμα η τελευταια που θα κάνεις, και ακούγοντας από μέσα τις φωνές ''κλείστο πια θα πουντιάσουμε!"..καταλαβαίνεις Πως Φτάνεις.
Φτάνεις σ'ένα μέρος που και οι ντόπιοι παραδέχονται πως έχει το δικό του Θεό (και πολυ γενναιόδωρο θα πρόσθετα!) και το δικό του χρόνο, αρκετά γρήγορο ώστε να νοσταλγείς και αρκετά αργό ώστε να γεύεσαι τις λεπτομέρειες. Κάθε φορά που φτάνω στο χωριό έχω ένα αίσθημα ανακούφησης, γαλήνης. Όλα είναι εκεί που τα άφησες (εντάξει ίσως όχι η κολώνα μπροστά απο το γάτο!) και είναι τόσο αξιοπερίεργο, τα πάντα να αλλάζουν τόσο γρήγορα γύρω σου και αύτο να μένει αναλλοίωτο στο χρόνο που κατα κάποιο τρόπο πιστεύεις το ίδιο και για τον εαυτό σου. Πιστεύεις πως εισαι ακόμα αυτό το παιδί που έκανε το γύρο του θανάτου στις παλιές κούνιες, που ανέβαινε στο πλάτανο και τον χώριζε σε δωμάτια, που έτρωγε όλο του το χαρτζιλίκι στα ηλεκτονικά του Χαλέτσου, που έπαιζε πετροπόλεμο και μετά το τέλος της μάχης ,μ'ένα χαμόγελο ικανοποίησης, (και ας έτρεχε η μύτη ποτάμι!) καταβρόχιζε σαν επιβράβευση της πατάτες της Ευανθίας. Σ'αυτό τον τόπο όπου όλα μένουν ίδια εσύ είσαι ακόμα παίδι. Έχεις βρει την δικιά σου προσωπική Χώρα Του Ποτέ και το καλύτερο είναι ότι δεν είσαι μόνος σου. Έχεις το βλέμμα των φίλων σου να στο επιβεβαιώνει και με το παραπάνω.
Το Μαυρολιθάρι για μας είναι ένας τόπος νοσταλγίας. Είναι προορισμός. Γιατί πάντα θα θέλουμε να ξαναδούμε το μέρος που μάθαμε για πρώτη φορά ποδήλατο, που ματώσαμε, που παίξαμε, που γελάσαμε, κλαψαμε και ερωτευτήκαμε. Πάντα θα θέλουμε να ξαναδούμε τους φίλους που μεγαλώσαμε (και μεγαλωνουμε ακομα!!) μαζί. Μην αναρωτίεστε λοιπόν αν είμαστε εθισμένοι στην μυρωδία του, στο κρύο, στα βουνά, στα έλατα, στο πλάτανο, στις βρύσες, στις πυγολαμπήδες, στα μπαρδάκια, στα κορόμηλα, στον Καραπλή, στον Αργύρη, στο κιόσκι, στο μπάσκετ, στο κουτσομπολιό (ε ναι είναι και αυτό μέσα!). Είμαστε εθισμένοι στα παιδικά μας χρόνια και μπορώ σχεδόν με σιγουριά να πω ότι ήταν τα καλύτερα...!!!
(θα μπορούσε να ήταν τέλεια αν τα αγόρια δεν μας έπαιρναν τα ποδήλατα με το έτσι θέλω και αν μας έπαιζαν λίγο παραπάνω!!χαχαχαχαχαχα)

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Λίγες σκέψεις....


Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο σήμερα το μεσημέρι, μπήκα σε σκέψεις για ένα γεγονός που εξελίσεται τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι τόσο οφθαλμοφανές που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να το σκεφτεί λίγο πιο βαθιά.
Κάνοντας κάποιος μια βόλτα στους δρόμους και τις γειτονιές του Μαυρολιθαρίου θα αντιληφθεί, οτι πολλά σπίτια είναι αρκετά παλιά. Σε κάποια δε ίσως φανταστεί, μόνο και μόνο απο την εικόνα τους, οτι έχουν αρκετό καιρό να ανοίξουν. Το θέμα δεν είναι οτι αυτην η εικόνα μπορεί να γίνει αισθητή κάποια μέρα του..Φλεβάρη, αλλά πολύ περισσότερο μια καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου ή έστω του Ιουλίου-για να μην γινόμαστε και προβοκάτορες. Που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι; Εντάξει, θα πει κάποιος, είναι γνωστό το παραμύθι. Φεύγουν οι γέροι που συντηρούσαν το σπίτι και οι νέοι που μένουν δεν έχουν πια την όρεξη να το κρατήσουν όπως το πήραν, ανοιχτό!! Αυτό όμως μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται μέσα στην διαδικασία της εξέλιξης των πραγμάτων. Υπάρχει όμως εξέλιξη σε έναν τόπο όπου το παρελθόν..βοά...και το μέλλον βρίσκεται κάπου στο βάθος;
Επιπροσθέτως. Ας πάρουμε λίγο να διαβάσουμε το μοναδικό στο είδος του βιβλιο που υπάρχει για το χωριό. Αν πάρουμε να διαβάσουμε τα ονόματα που υπάρξαν θα καταλάβουμε οτι αυτά που συνεχίζουν να υπάρχουν είναι περίπου τα μισά. Βεβαίως το χωριό έχει διανύσει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή και είναι λογικό κάποιες οικογένειες που υπήρξαν πριν τέσσερις(4) αιώνες να μην συνεχίζουν πια. Το τελευταίο όμως μισό του αιώνα η διαδικασία αυτή επιταχύνεται, αρκετές και πολυπληθείς οικογένειες ίσως να μην συνεχίσουν να υπάρχουν λίγα χρόνια μετά. Λυπηρό...Αλλα όχι αναπάντεχο. Το ευτυχές είναι ότι τα ονόματα αυτά αντικαθίστανται απο άλλα εξίσου δυναμικών οικογενειών. Το Μαυρολιθάρι έχει την τύχη να προσελκύει ..καλούς γαμπρούς!
Τέλος, ποιά ήταν η τελευταία χρονιά που γεννήθηκε μαυρολιθαριτόπουλο; Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε τα τελεταία 30 χρόνια μακρυά απο το χωριό γίνεται να έχουμε το ίδιο δέσιμο με αυτό που είχαν οι παλαιότεροι και γεννηθέντες σε αυτό;Και σε αυτό το θέμα υπάρχει αρκετό ζουμί και υλικό προς συζήτηση.

Η ίδια ερώτηση θα γυρίζει πάντα στο νού κάθε μαυρολιθαρίτη: "Δε ξέρω αν οι ψυχές των ανθρώπων ποτίζουν και διατηρούν το χώμα, τα δέντρα, τα σπίτια και ό,τι υπάρχει γύρω τους ή αν ο τόπος έχει τη δική του ψυχή και την μοιράζει σε όσους υπάρχουν πάνω του".
"Δε ξέρω αν τελικά είναι το τοπίο και η φύση ή οι άνθρωποι που κάνουν αυτό το μέρος μαγικό". Και συνεχίζω εγώ: Το μεγάλο στοίχημα θα ήταν, όλα τα παραπάνω να διατηρηθούν άπαξ και διαπαντός σαν ένας μεγάλος κύκλος που θα ανοιγει και θα κλείνει ανάλογα με τις περιστάσεις.



Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τα ίδια ποτέ δεν μας κουράζουν...

Τι μένει τελικά ύστερα απο μια φθινοπωρινή επίσκεψη στο χωριό;
  1. Οι επιπλεόν ώρες που πέρασες με την παρέα σου;
  2. Οι ήσυχες στιγμές που χάρηκες, έτσι σαν ένα διάλειμμα μακρυά απο την καθημερινότητα, την τόσο θορυβώδη;
  3. Τα καινούργια μέρη που ανακαλύπτεις συνέχεια, μιας και υπάρχει αρκετός επιπλεόν χρόνος;
  4. Οι φωτογραφίες που "τράβηξες";
  5. Η καθαρότερη αίσθηση της εναλλαγής των εποχών;
  6. Μια ποιό καθάρια ματιά απέναντι στην καθημερινότητα του χωριού;
  7. Η φύση που οργιάζει λίγο πριν "κοιμηθεί";
Ο καθένας μπορεί να προσθέσει τα δικά του, καθώς τα όποια βιώματα έχουν καθαρά προσωπικό χαρακτήρα. Υπάρχει όμως και μια γενική αλήθεια:
  • όσες μέρες και αν περάσεις εκεί πάνω
  • με όποιους ανθρώπους
  • ότι καιρο και αν έχει
  • όπου και αν πας
  • ότι και αν κάνεις-γλέντια, γέλια, εγωισμοί, διαφωνίες, βόλτες, κτλ
Την ώρα που θα φεύγεις η παγωμάρα της απώλειας θα είναι εντελώς συνειδητή!