ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ....

Παρασκευή βράδυ και μετά από 2 ώρες και κάτι ταξιδιού αρχίζει το σώμα (εκτός απ'τα μάτια!) να λαμβάνει κάποια γνωστά και πάντα καλοδεχούμενα σημάδια. Το ανάλαφρο αεράκι να μπαίνει απο την ανοιχτή χαραμάδα του παραθύρου και να προκαλεί ρίγος σε όλο το κορμί, αυτή η αξέχαστη μυρωδιά βρεγμένου χώματος - ξύλου να πλημυρίζει τους αισθητήρες της μύτης σου και τα χέρια που σχεδόν αντανακλαστικά πιάνουν το πόμολο του παραθύρου για να διορθώσουν την μικρή του ατέλεια αλλά μη μπορώντας να στερήσουν από το πρόσωπο αυτή την χαρά της εξάγνησης, το ανοίγουν διάπλατα. Και τότε εισπνέοντας μια καθόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα αέρα, σαν να είναι η πρώτη μα και συνάμα η τελευταια που θα κάνεις, και ακούγοντας από μέσα τις φωνές ''κλείστο πια θα πουντιάσουμε!"..καταλαβαίνεις Πως Φτάνεις.
Φτάνεις σ'ένα μέρος που και οι ντόπιοι παραδέχονται πως έχει το δικό του Θεό (και πολυ γενναιόδωρο θα πρόσθετα!) και το δικό του χρόνο, αρκετά γρήγορο ώστε να νοσταλγείς και αρκετά αργό ώστε να γεύεσαι τις λεπτομέρειες. Κάθε φορά που φτάνω στο χωριό έχω ένα αίσθημα ανακούφησης, γαλήνης. Όλα είναι εκεί που τα άφησες (εντάξει ίσως όχι η κολώνα μπροστά απο το γάτο!) και είναι τόσο αξιοπερίεργο, τα πάντα να αλλάζουν τόσο γρήγορα γύρω σου και αύτο να μένει αναλλοίωτο στο χρόνο που κατα κάποιο τρόπο πιστεύεις το ίδιο και για τον εαυτό σου. Πιστεύεις πως εισαι ακόμα αυτό το παιδί που έκανε το γύρο του θανάτου στις παλιές κούνιες, που ανέβαινε στο πλάτανο και τον χώριζε σε δωμάτια, που έτρωγε όλο του το χαρτζιλίκι στα ηλεκτονικά του Χαλέτσου, που έπαιζε πετροπόλεμο και μετά το τέλος της μάχης ,μ'ένα χαμόγελο ικανοποίησης, (και ας έτρεχε η μύτη ποτάμι!) καταβρόχιζε σαν επιβράβευση της πατάτες της Ευανθίας. Σ'αυτό τον τόπο όπου όλα μένουν ίδια εσύ είσαι ακόμα παίδι. Έχεις βρει την δικιά σου προσωπική Χώρα Του Ποτέ και το καλύτερο είναι ότι δεν είσαι μόνος σου. Έχεις το βλέμμα των φίλων σου να στο επιβεβαιώνει και με το παραπάνω.
Το Μαυρολιθάρι για μας είναι ένας τόπος νοσταλγίας. Είναι προορισμός. Γιατί πάντα θα θέλουμε να ξαναδούμε το μέρος που μάθαμε για πρώτη φορά ποδήλατο, που ματώσαμε, που παίξαμε, που γελάσαμε, κλαψαμε και ερωτευτήκαμε. Πάντα θα θέλουμε να ξαναδούμε τους φίλους που μεγαλώσαμε (και μεγαλωνουμε ακομα!!) μαζί. Μην αναρωτίεστε λοιπόν αν είμαστε εθισμένοι στην μυρωδία του, στο κρύο, στα βουνά, στα έλατα, στο πλάτανο, στις βρύσες, στις πυγολαμπήδες, στα μπαρδάκια, στα κορόμηλα, στον Καραπλή, στον Αργύρη, στο κιόσκι, στο μπάσκετ, στο κουτσομπολιό (ε ναι είναι και αυτό μέσα!). Είμαστε εθισμένοι στα παιδικά μας χρόνια και μπορώ σχεδόν με σιγουριά να πω ότι ήταν τα καλύτερα...!!!
(θα μπορούσε να ήταν τέλεια αν τα αγόρια δεν μας έπαιρναν τα ποδήλατα με το έτσι θέλω και αν μας έπαιζαν λίγο παραπάνω!!χαχαχαχαχαχα)