Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε η 3η Γιορτή Μπαρδακιού που πραγματοποιήθηκε στις 19 Αυγούστου. Στη φετινή γιορτή, που οργανώνει ο Σύλλογος των Απανταχού Μαυρολιθαριτών για 3ο συνεχόμενο καλοκαίρι ολοκληρώθηκε μια πορεία. Η αρχή αυτής της πορείας έγινε πριν από κάποια χρόνια, ύστερα από πρόταση που έγινε στο σύλλογο και που με ιδιαίτερη χαρά δέχτηκε να εντάξει αυτού του τύπου την εκδήλωση στο καλοκαιρινό του πρόγραμμα.
Μια πορεία ολοκληρώθηκε λοιπόν φέτος και ένας μακρύς δρόμος ανοίγει ύστερα από αυτή, διότι το Ινστιτούτο Φυλλοβόλων Δένδρων Νάουσας ανέλαβε την διερεύνηση της τοπικής ποικιλίας της Μπαρδακιάς. Ύστερα από επαφές που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, το ινστιτούτο δέχτηκε να μελετήσει τον συγκεκριμένο τύπο κίτρινου δαμάσκηνου της περιοχής μας και να αξιολογήσει τα χαρακτηριστικά του καθώς και να παρουσιάσει τα αποτελέσματα της έρευνας στην επόμενη γιορτή.
Το πρόγραμμα της 3η Γιορτής Μπαρδακιού είχε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλάμβανε την ομιλία με θέμα <<Μπαρδάκι και Υγεία>>, στην οποία παρουσιάστηκαν αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών που έγιναν πάνω σε δαμάσκηνα.
Είναι γνωστή η θεραπευτική ιδιότητα των μπαρδακιών στα πεπτικά προβλήματα, όμως οι σύγχρονες μελέτες που παρουσιάστηκαν έχουν αποδείξει ότι τα δαμάσκηνα ανήκουν στην κατηγορία των (Super Φρούτων). Εξαιτίας της πλούσιας διατροφικής τους αξίας βοηθούν σε περιπτώσεις οστεοπόρωσης και είναι βασικό συστατικό σε αρκετές δίαιτες λόγω του χαμηλού γλυκαιμικού τους δείκτη.
Το δεύτερο μέρος είχε και φέτος το χαρακτήρα του φεστιβάλ, που είχε αποκτήσει από την περσυνή εκδήλωση με τη συμμετοχή της κομπανίας του χωριού μας <<Τα λ΄θάρια>>. Έτσι το ψυχαγωγικό μέρος ανέλαβε δημοτικό σχήμα αποτελούμενο από συμφοιτητές του συγχωριανού μας Γιάννου Τολιόπουλου από το τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Άρτας. Αξίζει και θα αναφερθώ ιδιαίτερα στη συνέχεια για τη συμμετοχή των μουσικών στην επιτυχία της φετινής εκδήλωσης.
Εκτός όμως από το δημοτικό σχήμα το μουσικό μέρος επεφύλασσε και μια έκπληξη. Αμέσως μετά την ομιλία ακολούθησε μια μικρή παρουσίαση 3 μουσικών κομματιών της διεθνούς rock σκηνής, σε ορχηστρική διασκευή από τους Μάριο Λιάνο (ηλεκτρική κιθάρα), Φιλήμονα Γλάβα (ακουστική κιθάρα), Δημήτρη Μώκο (λαούτο) και Φραγκίσκο Παπαθανασίου (ηλεκτρική κιθάρα).
Πολύτιμη ήταν η συμμετοχή των μουσικών Περικλή Ζήση, Αργύρη Κορδά, Δημήτρη Λαμπάκη, Κώστα Σακούλα, Διαλεκτής Φλωροσκούφη, καθώς και του δικού μας Γιάννου Τολιόπουλου στην επιτυχία της 3η Γιορτής Μπαρδακιού. Ανέλαβαν το ψυχαγωγικό μέρος, κάτω από ειδικές συνθήκες για αυτούς, συνεπικουρούμενοι και από την έκτακτη και αφιλοκερδή συμμετοχή του φίλου του χωριού μας και συμπατριώτη μας Στάθη Κάβουρα. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη και το κέφι ήταν αμείωτο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ιδιαίτερη ήταν η προσφορά των γυναικών που για ακόμη μια χρονιά παρουσίασαν τις γλύκες δημιουργίες τους με βάση το μπαρδάκι. Επίσης εξαιρετικά σημαντική ήταν και φέτος η εθελοντική προσφορά της νεολαίας του χωριού μας.
Έτσι ολοκληρώθηκε μια επιτυχημένη εκδήλωση δίνοντας τη σκυτάλη στην επόμενη Γιορτή.
Το πρώτο βήμα έγινε. Το ινστιτούτο ζήτησε για τις ανάγκες τις έρευνας και έλαβε 20 ώριμους καρπούς μπαρδακιού από το χωριό μας. Καλώς εχόντων των πραγμάτων λοιπόν στην 4η Γιορτή Μπαρδακιού, θα έχουμε καλεσμένους τους γεωπόνους – ερευνητές του Ινστιτούτου, ώστε να μας παρουσιάσουν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους.
Πιστεύω πως αξίζει η αναμονή…
Από εφημερίδα <<Μαυρολιθάρι>>
Δύο ώρες αργότερα ακολουθούσα την ρουτίνα μου στο γραφείο, σερφάροντας στις ιστοσελίδες του Τουρκικού Τύπου. Στην αγγλόφωνη έκδοση της Zaman καρφώθηκα σε μία αναδημοσίευση από τον βρετανικό Guardian για 61 λαθρομετανάστες από την Βόρεια Αφρική που πέθαναν από πείνα και δίψα μέσα σε ένα πλοιάριο που ξεκίνησε από την Τρίπολη της Λιβύης στα τέλη Μαρτίου και απέμεινε να περιπλανιέται για 16 ημέρες στη Μεσόγειο. Οι 11 επιζήσαντες κατήγγειλαν ότι τους είδε ένα στρατιωτικό ελικόπτερο και ένα αεροπλανοφόρο (κατηγορώντας και το ΝΑΤΟ). Στον Guardian περιγράφουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη φρίκη και το φόβο πάνω στο ακυβέρνητο πλοιάριο. O Αιθίοπας Άμπου Κούρκε λέει: “Κάθε πρωί ξυπνούσαμε και βρίσκαμε περισσότερα πτώματα, που κρατούσαμε για 24 ώρες και μετά τα πετούσαμε στη θάλασσα. Αλλά τις τελευταίες ημέρες, δεν αναγνωρίζαμε τους εαυτούς μας. Ολοι μας προσευχόμασταν, ή πεθαίναμε…”
Η δολοφονία στην Αθήνα και η έκρηξη της βίας που ακολούθησε κατά των μεταναστών (σήμερα πληροφορούμαι ότι υπάρχει και ένας νεκρός μετανάστης) και η είδηση του Guardian είναι, αναμφίβολα, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Για να το κάνουμε ακόμη σαφέστερο: οι ακτές και τα νερά της Μεσογείου μετατρέπονται σταδιακά σε διακεκαυμένη ζώνη. Υπερεθνικά κυκλώματα χαράσσουν κάθε τόσο νέες διαδρομές διακίνησης λαθρομεταναστών. Μετά τις εξεγέρσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, το νησάκι της Λαμπεντούσα που ανήκει στην Ιταλία, έγινε ο Νο 1 προορισμός. Γιατί; Την απάντηση δίνει το αμερικανικό Ινστιτούτο German Marshall Fund – γεγονός που δείχνει ότι το πρόβλημα είναι, πλέον, γνωστό και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: “Η Λαμπεντούσα απέχει περίπου 300 χιλιόμετρα από την Τυνησία, ενώ από την Αλεξάνδρεια το κοντινότερο σημείο της ΕΕ είναι η Κρήτη, που βρίσκεται σε τετραπλάσια απόσταση. Αλλά οι μετανάστες που φεύγουν από την Αίγυπτο θα είχαν ακούσει λάθος συμβουλές αν έπλεαν για την Κρήτη. Αντίθετα, έπρεπε να πάνε στην Λαμπεντούσα για να έχουν καλές πιθανότητες να διεκδικήσουν άσυλο στην ΕΕ…Δεν είναι μυστικό ότι οι μετανάστες προσπαθούν να αποφύγουν την είσοδο μέσω Ελλάδας, λόγω των κακών συνθηκών υποδοχής εκεί για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες πολιτικό άσυλο.”
Στην Λαμπεντούσα έχουν φτάσει από τις αρχές του έτους περίπου 26.000 παράνομοι μετανάστες. Είναι, κυρίως, πρόσφυγες από την Τυνησία. Ο Μπερλουσκόνι ζήτησε αρχικά οικονομική βοήθεια από την ΕΕ και χώρες πρόθυμες να μοιραστούν αυτό τον αριθμό με την Ιταλία. Όταν διαπίστωσε ότι οι πόρτες ήταν κλειστές, άρχισε να χορηγεί προσωρινές άδειες παραμονής, που επέτρεπαν στους μετανάστες να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Ο Σαρκοζί απάντησε τότε, ότι η Γαλλία θα επαναφέρει τους ελέγχους διαβατηρίων στα γαλλο-ιταλικά σύνορα και η Γερμανία άρχισε να προετοιμάζεται για να εφαρμόσει την ίδια τακτική στα νότια σύνορά της. Στην πορεία, στην συζήτηση περί ελέγχου διαβατηρίων ενέπλεξαν και την Ελλάδα, με το επιχείρημα ότι η χώρα μας δυσκολεύεται να φυλάξει τα σύνορά της και γι αυτό ζήτησε την συνδρομή της FRONTEX. Η Αθήνα διαμηνύει ότι θα ασκήσει ακόμη και βέτο προκειμένου να αποτρέψει την επαναφορά του ελέγχου διαβατηρίων, αλλά θα χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι την σύνοδο κορυφής του Ιουνίου για να δούμε τί θα πουν εκεί οι ηγέτες. Είναι αυτή η αρχή του τέλους για τη συνθήκη Σένγκεν και την ελεύθερη διακίνηση προσώπων στην ΕΕ; Θα ήταν βιαστικό να το προεξοφλήσει κανείς, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται.
Στο μεταξύ, το μεταναστευτικό εξελίσσεται στο πλέον ευαίσθητο ζήτημα για τους ψηφοφόρους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ακροδεξιά αυξάνει τις δυνάμεις της σε επίπεδα – ρεκόρ στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Σουηδία και εσχάτως μας προέκυψαν οι “Αληθινοί Φιλνανδοί”. Στην πραγματικότητα, ουδείς εξεπλάγη που ο Μπερλουσκόνι βρήκε κλειστές τις πόρτες των εταίρων μας. Οι “27” δέχονται να συζητήσουν το ενδεχόμενο οικονομικής βοήθειας ή διάθεσης μέσων φύλαξης των συνόρων μέσω της FRONTEX, όπως έκαναν και στην Ελλάδα, αλλά καμία κυβέρνηση δεν δείχνει διατεθειμένη να ανοίξει τις πόρτες σε μετανάστες. Οι Νότιοι φωνάζουν για αλληλεγγύη, αλλά οι Βόρειοι οχυρώνονται πίσω από την συμφωνία “Δουβλίνο ΙΙ”, που προβλέπει ότι κάθε χώρα είναι υποχρεωμένη να κρατήσει στο έδαφός της τους μετανάστες που πατούν στις ακτές της. Και πάνω από την Ευρώπη, αναβοσβήνει μία πινακίδα που γράφει “αδιέξοδος”…
Ας επιστρέψουμε για λίγο στα γαλλο-ιταλικά σύνορα. Οι περισσότεροι Τυνήσιοι πρόσφυγες που ξεφεύγουν από την Λαμπεντούσα κατευθύνονται εδώ, στην Ventimiglia, μία ιταλική πόλη 25.000 κατοίκων στα 10 χιλιόμετρα από το γαλλικό έδαφος. Σε μία έρευνα που δημοσίευσε στις 18 Απριλίου το γερμανικό περιοδικό Spiegel περιγράφει: Οι πρόσφυγες απλώνονται στα κομψά πάρκα της πόλης, στις εσπλανάδες με τους κοκοφοίνικες, δίπλα στα λιμανάκια με τα γιοτ και στις πολυτελείς μπουτίκ…η εχθρότητα απέναντι στους πρόσφυγες γίνεται ολοένα και εντονότερη στην πόλη, όπου οι κάτοικοι λένε πως η βία αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Πολλές φορές – κάθε μέρα, ο Δήμαρχος επισκέπτεται τον σιδηροδρομικό σταθμό και μιλά με τους πρόσφυγες. Τους λέει αυτά που θα τους έλεγε και καθένας από εμάς ξεχωριστά. Οτι η Ευρώπη δεν είναι πια ένα μεγάλο όνειρο πολυτέλειας, θέσεων εργασίας και απεριόριστης ελευθερίας. Προσπαθεί να τους εξηγήσει γιατί η Ευρώπη τους φοβάται τόσο πολύ. “Εχουμε 30% ανεργία στους νέους. Πηγαίνετε πίσω στην πατρίδα σας”, τους λέει. Αλλά εκείνοι δεν ακούνε και δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Και ο αριθμός τους αυξάνεται καθημερινά.
Πολλοί πιστεύουν και φωνάζουν ότι η λύση είναι η καλύτερη αστυνόμευση. Παντού. Στα σύνορα της Ευρώπης για να μην περνούν τα καραβάνια των παράνομων μεταναστών, στα κέντρα των πόλεων όπου συνήθως οι μετανάστες αναζητούν “δουλειά” (ενίοτε στο πλαίσιο παράνομων δραστηριοτήτων), σε συνοικίες που “γκετοποιούνται” με αποτέλεσμα τα ξεσπάσματα βίας (ε.π. Άγιος Παντελεήμονας). Πόσο πιθανό, λοιπόν, σας φαίνεται να συγκρατηθούν οι αριθμοί των παράνομων μεταναστών με τα αστυνομικά μέτρα; Πόσους μπορούμε να συλλάβουμε; Ποιά χώρα θα τους δεχθεί; Kι αν δεν τους δέχονται πίσω, πόσα στρατόπεδα υποδοχής μπορούμε να χτίσουμε;
Η παράνομη μετανάστευση εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα και εξαιρετικά δυσεπίλυτα παγκόσμια προβλήματα. Οι μετανάστες δεν πρόκειται να σταματήσουν να καταφθάνουν. Θα είναι πολλοί, όσους κι αν συλλάβουμε. Θα τους βλέπουμε γύρω μας να συγκεντρώνονται πότε στη μία και πότε στην άλλη περιοχή της Αθήνας, ή ενδεχομένως σε άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας. Θα μετακινούνται ανάλογα με τα μέτρα που θα λαμβάνει η Πολιτεία, αλλά και ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες. Αλλά αποκλείεται να εξαφανιστούν από την Ελλάδα και από την Ευρώπη.
Θέλετε να μιλήσουμε ρεαλιστικά; Σε τόσο δύσκολα προβλήματα οι λύσεις δεν δίνονται σε μία ημέρα – ούτε καν σε ένα χρόνο – και δε μπορεί παρά να είναι συνεκτικές. Εμείς, ως πολίτες, πρέπει να απαιτούμε από τις κυβερνήσεις συγκεκριμένες πολιτικές που θα εφαρμοστούν με συνέπεια και με μεγάλη υπομονή. Και όχι αποσπασματικά, ή προεκλογικά, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα:
- Η αστυνόμευση είναι απολύτως απαραίτητη, αλλά είναι μόνο ένα εργαλείο για να διατηρήσουμε τον έλεγχο της κατάστασης εδώ, στις πόλεις μας και στις γειτονιές μας.
Ωστόσο, η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί εάν δεν συνειδητοποιήσουν οι πολίτες και δεν πιέσουν τις κυβερνήσεις ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα που πρέπει να κάνουν.
- Να επιμείνουμε στο πλαίσιο της ΕΕ για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης και ουσιαστικού εκδημοκρατισμού στις χώρες προέλευσης των παράνομων μεταναστών. Να δώσουμε μία ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να βρουν από ένα κομμάτι ψωμί στις πατρίδες τους. Τουλάχιστον, να μην πεθαίνουν από πείνα και από δίψα. Αν συμβεί αυτό, τότε θα σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν ξεκινήσουν την περιπέτεια του «ευρωπαϊκού ονείρου». Υπό αυτή την έννοια, η θέση που έλαβαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ απέναντι στις εξεγέρσεις των τελευταίων μηνών, είναι το πρώτο παρήγορο σημάδι έπειτα από λάθη πολλών δεκαετιών. Γιατί αν οικοδομηθούν στοιχειωδώς δημοκρατικά καθεστώτα εκεί, τότε ουδείς θα δικαιούται να ζητά πολιτικό άσυλο εδώ.
- Να πάψουμε να παρακολουθούμε απαθείς την «ποδοσφαιροποίηση» του προβλήματος. Όσο ανατριχιαστική είναι η σύσταση «συμμοριών» από πάσης φύσεως εθνικιστές και χούλιγκανς, άλλο τόσο άχρηστη είναι η δήθεν «προστασία» που πουλούν στους μετανάστες διάφοροι «υπερευαίσθητοι». Διαβάζω ένα απόσπασμα από την έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που παρουσιάστηκε στις αρχές της εβδομάδας, και αισθάνομαι ότι είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που δικαιολογεί την ύπαρξή του: «Όπως όλοι οι άλλοι πολίτες σε μία Δημοκρατία, οι μετανάστες πρέπει να αποκτήσουν λόγο στη λήψη αποφάσεων για την δημιουργία των νόμων।Αλλά ούτε το θρήσκευμα, ούτε η (διαφορετική) κουλτούρα μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογίες για την παραβίασή τους…»"
Δίκαια μπορεί κάποιος να επικαλεστεί τον εθνικισμό και τον φιλελευθερισμό σαν τις δυο μεγάλες δυνάμεις που κινούνε την ιστορία στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα. Αυτές οι δύο δυνάμεις βρίσκονται πίσω από άλλες, αντίστοιχες επαναστάσεις με την Ελληνική που συμβαίνουν την ίδια περίοδο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι λαοί της Νότιας Αμερικής απαιτούν την ανεξαρτησία τους χάριν του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης από την εξουσία της παρακμασμένης Ισπανικής Μοναρχίας. Αντίστοιχα οι Ισπανοί απαιτούν φιλελευθεροποίηση του όποιου κανονιστικού πλαισίου επιτρέπει ο μονάρχης τους. Τέλος οι Καρμπονάροι αγωνιστές της βόρειας Ιταλίας ζητούν Σύνταγμα και ατομικά δικαιώματα από τον Αυστριακό αυτοκράτορα. Από τα παραπάνω κινήματα που χρονικά συμβαδίζουν με την Ελληνική Επανάσταση, τα δύο τελευταία θα καταπνιγούν αμέσως, σύμφωνα με τις προσταγές της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας.
Οι συνθήκες που υπογράφηκαν μεταξύ των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, νικητριών των Ναπολεόντειων Πολέμων, αποτελούν την Ευρωπαϊκή Συμφωνία. Αυτές διαμοιράζουν για άλλη μια φορά την ήπειρο σύμφωνα με τα προστάγματα των μοναρχών τους. Προσδοκούν την Ισορροπία των Δυνάμεων και επανασχεδιάζουν τον γεωπολιτικό χάρτη χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν τους ανέμους αλλαγής που έφερε η Γαλλική Επανάσταση 15 χρόνια πριν, τον εθνικισμό και τον φιλελευθερισμό. Η πολιτική των συνεδρίων που θα ακολουθήσει θα έχει σαν πρώτο στόχο να απαλείψει πλήρως τα εθνικά δίκαια των μικρότερων λαών όπως και τα ατομικά δικαιώματα που έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται μεταξύ των πολιτισμένων εθνών.
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, θα αποτελέσει για τους συγχρόνους της ένα πολιτικό-κοινωνικό γεγονός σχεδόν απροσδόκητο. Ούτε ο διεθνής περίγυρος έχει την διάθεση να το εξηγήσει, ούτε το Οθωμανικό κράτος την περιμένει και ούτε τα πρόσφατα γεγονότα των τελευταίων πενήντα ετών την δικαιολογούνε. Οι ξένοι την θεωρούν σαν ένα ακόμη ξέσπασμα του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού. Οι Οθωμανοί δεν καταλαβαίνουν τον λόγο, καθώς θεωρούν το κράτος τους τόπο απόλυτης ευτυχίας,. Τέλος, η τελευταία πεντηκονταετία έχει να θυμίζει μονάχα ήττες, διώσεις και οικονομικό μαρασμό στον κυρίως Ελλαδικού χώρου. Εξαιρούνται τα νησιά του Αιγαίου λόγω των εμπορικών δικαιωμάτων που τους καταχωρούνται βάσει κάποιων διμερών συνθηκών(Κιουτσούκ Καιναρτζή-1774) η τοπικών ιδιαιτεροτήτων, πχ: Χίος.
Η ιστοριογραφία της επανάστασης μπορεί να απαντήσει πλήρως σε οποιοδήποτε ερώτημα αφορά το χρονικό της. Κριτικά μπορούμε να την δούμε ως μια συνθήκη, που απαντάει στα παραπάνω γεγονότα, μεταξύ της ανάγκης για την πολυπόθητη ανεξαρτησία των υποτελών χριστιανών του Ελλαδικού χώρου και των ιδεών του φιλελευθερισμού. Τους χριστιανούς απαρτίζουν κυρίως ο ελληνικός πληθυσμός που διατηρεί κάπως την ιστορική του μνήμη και ομάδες Αρβανιτών όπως επίσης αλβανοφώνων και βλαχοφώνων χριστιανών. Οι φιλελεύθερες ιδέες εναπόκεινται κυρίως στους Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι θα αναπτύξουν μεγάλη δράση ως προς την εθνική και πολιτιστική αφύπνιση των Ελλήνων. Ένας από του καρπούς αυτής της δράσης θα είναι το ισχυρό κίνημα του φιλελληνισμού που θα αναπτυχθεί στην Ευρωπαϊκή-κυρίως-και την Αμερικάνικη ήπειρο κατά την διάρκεια της Επανάστασης. Ακόμα, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι για την νικηφόρα πορεία της επανάστασης θα χρειαστεί και η ανάμιξη των Μεγάλων Δυνάμεων. Στην ανάμιξη τους θα συναινέσει κυρίως η κυρίαρχη στρατηγική θέση της χώρας που είναι απαραίτητη στα σχέδια εκείνα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Τέλος, η συμμετοχή κάποιων ισχυρών προσωπικοτήτων στα πολεμικά επεισόδια της Επανάστασης, δείχνει την σημασία που έχει η ανάδειξη κάποιων μεμονωμένων ατόμων που μπορούν να επιδρούν αποφασιστικά πάνω στα ιστορικά γεγονότα.
Όσο αφορά το χωριό μας, η αλήθεια είναι ότι συμμετείχε ενεργά. Πέραν όμως των ελάχιστων πηγών που αναφέρονται σε εκείνη την μακρινή εποχή, το μόνο που μας συνδέει σήμερα, είναι τα ονόματα που αναγράφονται στο Ηρώον του χωριού σκιάζοντας τα απομεινάρια της τότε Οθωμανικής εξουσίας, που βρίσκονται και αυτά εκεί ακουμπισμένα χάμω.
Προσημείωση επι του κειμένου που ακολουθεί: Ας μου επιτραπεί μια δεύτερη αναδημοσιεύση, άσχετη βέβαια με τον χαρακτήρα του ιστολογίου, εντελώς σχετική όμως με την σημερινή πραγματικότητα. Θεωρώ οτι η παρουσίαση του παρακάτω άρθρου αποσκοπεί σε μια δυνατότητα ανάδειξης ενός απο τα κύρια προβλήματα της Ελληνικής κοινωνιας, μέρος της οποίας είναι και η τοπική μας κοινωνία. Το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής δεν γίνεται να τεθεί εν αναμφιβόλω παρα μόνο να γίνει θέμα προβληματισμού. Δύσκολα μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάποιο επιχείρημα σχετικάμε το θέμα βασιζόμενος σε κάποια θεωρία πλήρως αποδεκτή και απολύτως αντικειμενική.Παρ'ολα αυτά το παρακάτω κείμενο μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό σε οποιονδήποτε αναγνώστη και εύπεπτο ακόμα και στους έχοντες εντελώς διαφορετική γνώμη επι του θέματος.
¨Αγνωστο πώς ακριβώς αντιλαμβάνονται την έννοια του κράτους οι υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν την εκλαμβάνουν ως μία συγκροτημένη οντότητα με συνέχεια, ιεραρχία, νόμους, γεωγραφικά όρια και κοινωνική συνοχή. Δεν πρόκειται για αδυναμία της συγκεκριμένης κυβέρνησης και των συγκεκριμένων υπουργών, αλλά για γενικευμένη αντίληψη του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου και πολύ μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα.
Είναι αρκετοί στην Ελλάδα εκείνοι που αντιδρούν όταν γίνεται αναφορά στο «κράτος».Μπορούμε λοιπόν να τον αντικαταστήσουμε με τον όρο «πολιτεία», χωρίς να αλλάζει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι στην υπόθεση της απεργίας πείνας των μεταναστών η πολιτεία ηττήθηκε κατά... κράτος, όσο και αν προσπαθεί να πείσει ο Γ.Ραγκούσης ότι δεν έκανε παραχωρήσεις.Αλλωστε, δεν είναι μόνο οι παραχωρήσεις που έγιναν κάτω από την πίεση 300 παράνομων μεταναστών και των υποστηρικτών τους. Περισσότερο ενόχλησαν η ανικανότητα της πολιτείας να αντιδράσει πριν τα πράγματα φτάσουν έκεί που έφτασαν, καθώς και οι εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τις διαπραγματεύσεις. Η εικόνα δηλαδή υπουργών που έκαναν διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους παράνομων μεταναστών, των οποίων ακόμη και τα ονόματα δεν γνωρίζουμε αν είναι αληθινά.Αναμφίβολα, η υπόθεση της Υπατίας ήταν μία κορυφαία στιγμή στο «σίριαλ» της αυτοαπαξίωσης της πολιτείας, την οποία θα νιώσουμε ακόμη περισσότερο στο κοντινό μέλλον. Για να φτάσουμε σε αυτήν έχουν προηγηθεί επί πολλά χρόνια άλλες εκδηλώσεις και επιδείξεις αδυναμίας, υπονόμευσης και αυτοεξευτελισμού της πολιτείας. Τώρα μάλιστα δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για συγκεκριμένες περιπτώσεις, αλλά για μία καθημερινότητα που χαρακτηρίζεται από τη μη τήρηση των κανόνων, από έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, από παραβατικότητα, από ανοχή και από ατιμωρησία.
Αν δούμε και την άλλη όψη, αυτή η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται επίσης από την αδιαφορία των δημόσιων λειτουργών να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και να υλοποιήσουν τις όποιες αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και από την επιπολαιότητα των υπουργών και των υφυπουργών να κρατήσουν τη θέση τους στο επίπεδο που αρμόζει. Νομίζουν ότι αν κατεβάσουν το επίπεδο συμπεριφοράς στις επίσημες δραστηριότητές τους δείχνουν διάθεση προσέγγισης στον λαό και μεγαλύτερη δημοκρατικότητα.
Δεν είναι όμως έτσι. Ακόμη και η τήρηση πρωτοκόλλου έχει σημασία στη λειτουργία μιας συντεταγμένης πολιτείας. Πρωτόκολλο δεν σημαίνει αναγκαστικά τελετουργικό άλλης εποχής, που η τήρησή του προκαλεί γέλια. Σημαίνει κυρίως τήρηση διαδικασιών, σημαίνει σεβασμό στην ιεραρχία, σημαίνει προστασία του αξιώματος και σημαίνει εξασφάλιση μιας λειτουργίας στη βάση κανόνων, που δεν θα επηρεάζεται κατά το δυνατόν από υποκειμενικές διαθέσεις. Ολοι παραδέχονται σήμερα ότι η κατάργηση των γενικών διευθυντών των υπουργείων κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή περίοδο αποδείχθηκε ολέθρια για τη δημόσια διοίκηση.
Ολα αυτά δεν αποτελούν θεωρητικές σκέψεις. Εχουν μεγάλη πρακτική σημασία. Στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ αντιληπτή η πλήρης σημασία της έννοιας του κράτους. Γι’ αυτό δεν ευδοκίμησε σαν αρχή η εξασφάλιση της συνέχειας του κράτους, γι’ αυτό, αλλά και για άλλους λόγους, έγινε τρόπος σκέψης η «ισοπέδωση προς τα κάτω», γι’ αυτό πολιτεία και κοινωνία έχουν γίνει σήμερα κυριολεκτικά «πολτός», τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τη διαπίστωση την έκαναν τελευταία και οι απεσταλμένοι της τρόικας, όταν άρχισαν να περιφέρονται στις κρατικές υπηρεσίες και τους οργανισμούς. Αρα, γνωρίζουν και οι εταίροι πλέον την πραγματικότητα.
Η συνεχής υπονόμευση κάθε έννοιας κράτους μέσω της καθημερινής πρακτικής αξιωματούχων και πολιτών συμβάλλει αποφασιστικά στην ανεπάρκειά του। Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει οδηγήσει σε μία παρατεταμένη περίοδο παρακμής που βαθαίνει όλο και περισσότερο. Τώρα πια είναι δύσκολο να ελπίζει κανείς ότι οι Ελληνες με τη δική τους βούληση, και ενώ δεν το έχουν κάνει ποτέ, θα δώσουν στην έννοια του κράτους τις σωστές διαστάσεις για να μπούμε σε περίοδο εθνικής ανασυγκρότησης. Γι’ αυτό αρκετοί πολίτες, πατριώτες με όλη τη σημασία της λέξης, ελπίζουν πλέον μόνο στην τρόικα και στην ενοποίηση της Ευρωζώνης και τρέμουν στην ιδέα της απομάκρυνσης της Ελλάδας από αυτήν¨.
πηγή: "Η Καθημερινή"
O ΤΖΕΡΑΛΝΤ ΕΠΣΤΑΪΝ είναι καθηγητής, επικεφαλής του τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του φημισμένου Κολεγίου Αμχερστ της Μασαχουσέτης. Εκεί όπου σπούδασαν τη δεκαετία του ’70 τα αγαπημένα μας παιδιά Γιωργάκης Παπανδρέου και Αντωνάκης Σαμαράς Κοινωνιολογία και Οικονομικά αντίστοιχα. Διαβάστε τα βασικά σημεία από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής στον Αργύρη Παπαστάθη για το «ΒΗΜΑ της Κυριακής».
ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ: «Σχετίζεται με την κρίση του καπιταλισμού διεθνώς και την αδυναμία των φορέων χάραξης πολιτικής να θέσουν τις ανάγκες των πολιτών πάνω από τις ανάγκες των τραπεζιτών».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπαθεί να σώσει τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες βάζοντας τους Ελληνες πολίτες να πληρώσουν»!
ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ: «Κέρδισαν πολλά χρήματα τα προηγούμενα χρόνια και ήρθε η ώρα να πληρώσουν για το ρίσκο που ανέλαβαν και δεν τους βγήκε».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΟΥΡΙΕΛ ΡΟΥΜΠΙΝΙ (ο διάσημος οικονομολόγος που προέβλεψε τη χρεοκοπία της Ελλάδας): «Δεν θα έβλαπτε να ρωτούσατε τον ίδιο και οποιονδήποτε μιλάει ως ειδικός, αν θα βγάλουν πολλά λεφτά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο».
ΤΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ
19 διάσημοι οικονομολόγοι στις ΗΠΑ μιλούν και γράφουν στα ΜΜΕ ως ανεξάρτητοι αναλυτές.
13 στους 19 αμείβονται από τράπεζες και ιδιωτικά funds.
8 είναι μέλη Δ.Σ. τραπεζών και ιδιωτικών funds.
6 δουλεύουν για δύο ή περισσότερες χρηματοοικονομικές εταιρείες.
2 είναι συνιδρυτές ιδιωτικών funds.
2 είναι σύμβουλοι επιχειρήσεων.
1 δουλεύει για δύο τράπεζες, στη μία ως πρόεδρος και στην άλλη ως διευθυντής!
«ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Ο ΝΤΑΡΕΛ ΝΤΑΦΙ (Καθηγητής του Πανεπιστημίου Στάντφορντ των ΗΠΑ)
ΕΓΡΑΦΕ για τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, ΑΠΕΚΡΥΠΤΕ ότι ήταν μέλος του Δ.Σ. του οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s».
πηγή: εφημερίδα το «ΒΗΜΑ της Κυριακής»
