Προσημείωση επι του κειμένου που ακολουθεί: Ας μου επιτραπεί μια δεύτερη αναδημοσιεύση, άσχετη βέβαια με τον χαρακτήρα του ιστολογίου, εντελώς σχετική όμως με την σημερινή πραγματικότητα. Θεωρώ οτι η παρουσίαση του παρακάτω άρθρου αποσκοπεί σε μια δυνατότητα ανάδειξης ενός απο τα κύρια προβλήματα της Ελληνικής κοινωνιας, μέρος της οποίας είναι και η τοπική μας κοινωνία. Το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής δεν γίνεται να τεθεί εν αναμφιβόλω παρα μόνο να γίνει θέμα προβληματισμού. Δύσκολα μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάποιο επιχείρημα σχετικάμε το θέμα βασιζόμενος σε κάποια θεωρία πλήρως αποδεκτή και απολύτως αντικειμενική.Παρ'ολα αυτά το παρακάτω κείμενο μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό σε οποιονδήποτε αναγνώστη και εύπεπτο ακόμα και στους έχοντες εντελώς διαφορετική γνώμη επι του θέματος.
¨Αγνωστο πώς ακριβώς αντιλαμβάνονται την έννοια του κράτους οι υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν την εκλαμβάνουν ως μία συγκροτημένη οντότητα με συνέχεια, ιεραρχία, νόμους, γεωγραφικά όρια και κοινωνική συνοχή. Δεν πρόκειται για αδυναμία της συγκεκριμένης κυβέρνησης και των συγκεκριμένων υπουργών, αλλά για γενικευμένη αντίληψη του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου και πολύ μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα.
Είναι αρκετοί στην Ελλάδα εκείνοι που αντιδρούν όταν γίνεται αναφορά στο «κράτος».Μπορούμε λοιπόν να τον αντικαταστήσουμε με τον όρο «πολιτεία», χωρίς να αλλάζει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι στην υπόθεση της απεργίας πείνας των μεταναστών η πολιτεία ηττήθηκε κατά... κράτος, όσο και αν προσπαθεί να πείσει ο Γ.Ραγκούσης ότι δεν έκανε παραχωρήσεις.Αλλωστε, δεν είναι μόνο οι παραχωρήσεις που έγιναν κάτω από την πίεση 300 παράνομων μεταναστών και των υποστηρικτών τους. Περισσότερο ενόχλησαν η ανικανότητα της πολιτείας να αντιδράσει πριν τα πράγματα φτάσουν έκεί που έφτασαν, καθώς και οι εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τις διαπραγματεύσεις. Η εικόνα δηλαδή υπουργών που έκαναν διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους παράνομων μεταναστών, των οποίων ακόμη και τα ονόματα δεν γνωρίζουμε αν είναι αληθινά.Αναμφίβολα, η υπόθεση της Υπατίας ήταν μία κορυφαία στιγμή στο «σίριαλ» της αυτοαπαξίωσης της πολιτείας, την οποία θα νιώσουμε ακόμη περισσότερο στο κοντινό μέλλον. Για να φτάσουμε σε αυτήν έχουν προηγηθεί επί πολλά χρόνια άλλες εκδηλώσεις και επιδείξεις αδυναμίας, υπονόμευσης και αυτοεξευτελισμού της πολιτείας. Τώρα μάλιστα δεν είναι ανάγκη να μιλάμε για συγκεκριμένες περιπτώσεις, αλλά για μία καθημερινότητα που χαρακτηρίζεται από τη μη τήρηση των κανόνων, από έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, από παραβατικότητα, από ανοχή και από ατιμωρησία.
Αν δούμε και την άλλη όψη, αυτή η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται επίσης από την αδιαφορία των δημόσιων λειτουργών να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και να υλοποιήσουν τις όποιες αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και από την επιπολαιότητα των υπουργών και των υφυπουργών να κρατήσουν τη θέση τους στο επίπεδο που αρμόζει. Νομίζουν ότι αν κατεβάσουν το επίπεδο συμπεριφοράς στις επίσημες δραστηριότητές τους δείχνουν διάθεση προσέγγισης στον λαό και μεγαλύτερη δημοκρατικότητα.
Δεν είναι όμως έτσι. Ακόμη και η τήρηση πρωτοκόλλου έχει σημασία στη λειτουργία μιας συντεταγμένης πολιτείας. Πρωτόκολλο δεν σημαίνει αναγκαστικά τελετουργικό άλλης εποχής, που η τήρησή του προκαλεί γέλια. Σημαίνει κυρίως τήρηση διαδικασιών, σημαίνει σεβασμό στην ιεραρχία, σημαίνει προστασία του αξιώματος και σημαίνει εξασφάλιση μιας λειτουργίας στη βάση κανόνων, που δεν θα επηρεάζεται κατά το δυνατόν από υποκειμενικές διαθέσεις. Ολοι παραδέχονται σήμερα ότι η κατάργηση των γενικών διευθυντών των υπουργείων κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή περίοδο αποδείχθηκε ολέθρια για τη δημόσια διοίκηση.
Ολα αυτά δεν αποτελούν θεωρητικές σκέψεις. Εχουν μεγάλη πρακτική σημασία. Στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ αντιληπτή η πλήρης σημασία της έννοιας του κράτους. Γι’ αυτό δεν ευδοκίμησε σαν αρχή η εξασφάλιση της συνέχειας του κράτους, γι’ αυτό, αλλά και για άλλους λόγους, έγινε τρόπος σκέψης η «ισοπέδωση προς τα κάτω», γι’ αυτό πολιτεία και κοινωνία έχουν γίνει σήμερα κυριολεκτικά «πολτός», τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τη διαπίστωση την έκαναν τελευταία και οι απεσταλμένοι της τρόικας, όταν άρχισαν να περιφέρονται στις κρατικές υπηρεσίες και τους οργανισμούς. Αρα, γνωρίζουν και οι εταίροι πλέον την πραγματικότητα.
Η συνεχής υπονόμευση κάθε έννοιας κράτους μέσω της καθημερινής πρακτικής αξιωματούχων και πολιτών συμβάλλει αποφασιστικά στην ανεπάρκειά του। Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει οδηγήσει σε μία παρατεταμένη περίοδο παρακμής που βαθαίνει όλο και περισσότερο. Τώρα πια είναι δύσκολο να ελπίζει κανείς ότι οι Ελληνες με τη δική τους βούληση, και ενώ δεν το έχουν κάνει ποτέ, θα δώσουν στην έννοια του κράτους τις σωστές διαστάσεις για να μπούμε σε περίοδο εθνικής ανασυγκρότησης. Γι’ αυτό αρκετοί πολίτες, πατριώτες με όλη τη σημασία της λέξης, ελπίζουν πλέον μόνο στην τρόικα και στην ενοποίηση της Ευρωζώνης και τρέμουν στην ιδέα της απομάκρυνσης της Ελλάδας από αυτήν¨.
πηγή: "Η Καθημερινή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου