Λίγες σκέψεις....

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο σήμερα το μεσημέρι, μπήκα σε σκέψεις για ένα γεγονός που εξελίσεται τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι τόσο οφθαλμοφανές που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να το σκεφτεί λίγο πιο βαθιά.
Κάνοντας κάποιος μια βόλτα στους δρόμους και τις γειτονιές του Μαυρολιθαρίου θα αντιληφθεί, οτι πολλά σπίτια είναι αρκετά παλιά. Σε κάποια δε ίσως φανταστεί, μόνο και μόνο απο την εικόνα τους, οτι έχουν αρκετό καιρό να ανοίξουν. Το θέμα δεν είναι οτι αυτην η εικόνα μπορεί να γίνει αισθητή κάποια μέρα του..Φλεβάρη, αλλά πολύ περισσότερο μια καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου ή έστω του Ιουλίου-για να μην γινόμαστε και προβοκάτορες. Που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι; Εντάξει, θα πει κάποιος, είναι γνωστό το παραμύθι. Φεύγουν οι γέροι που συντηρούσαν το σπίτι και οι νέοι που μένουν δεν έχουν πια την όρεξη να το κρατήσουν όπως το πήραν, ανοιχτό!! Αυτό όμως μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται μέσα στην διαδικασία της εξέλιξης των πραγμάτων. Υπάρχει όμως εξέλιξη σε έναν τόπο όπου το παρελθόν..βοά...και το μέλλον βρίσκεται κάπου στο βάθος;
Επιπροσθέτως. Ας πάρουμε λίγο να διαβάσουμε το μοναδικό στο είδος του βιβλιο που υπάρχει για το χωριό. Αν πάρουμε να διαβάσουμε τα ονόματα που υπάρξαν θα καταλάβουμε οτι αυτά που συνεχίζουν να υπάρχουν είναι περίπου τα μισά. Βεβαίως το χωριό έχει διανύσει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή και είναι λογικό κάποιες οικογένειες που υπήρξαν πριν τέσσερις(4) αιώνες να μην συνεχίζουν πια. Το τελευταίο όμως μισό του αιώνα η διαδικασία αυτή επιταχύνεται, αρκετές και πολυπληθείς οικογένειες ίσως να μην συνεχίσουν να υπάρχουν λίγα χρόνια μετά. Λυπηρό...Αλλα όχι αναπάντεχο. Το ευτυχές είναι ότι τα ονόματα αυτά αντικαθίστανται απο άλλα εξίσου δυναμικών οικογενειών. Το Μαυρολιθάρι έχει την τύχη να προσελκύει ..καλούς γαμπρούς!
Τέλος, ποιά ήταν η τελευταία χρονιά που γεννήθηκε μαυρολιθαριτόπουλο; Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε τα τελεταία 30 χρόνια μακρυά απο το χωριό γίνεται να έχουμε το ίδιο δέσιμο με αυτό που είχαν οι παλαιότεροι και γεννηθέντες σε αυτό;Και σε αυτό το θέμα υπάρχει αρκετό ζουμί και υλικό προς συζήτηση.

Η ίδια ερώτηση θα γυρίζει πάντα στο νού κάθε μαυρολιθαρίτη: "Δε ξέρω αν οι ψυχές των ανθρώπων ποτίζουν και διατηρούν το χώμα, τα δέντρα, τα σπίτια και ό,τι υπάρχει γύρω τους ή αν ο τόπος έχει τη δική του ψυχή και την μοιράζει σε όσους υπάρχουν πάνω του".
"Δε ξέρω αν τελικά είναι το τοπίο και η φύση ή οι άνθρωποι που κάνουν αυτό το μέρος μαγικό". Και συνεχίζω εγώ: Το μεγάλο στοίχημα θα ήταν, όλα τα παραπάνω να διατηρηθούν άπαξ και διαπαντός σαν ένας μεγάλος κύκλος που θα ανοιγει και θα κλείνει ανάλογα με τις περιστάσεις.