Το τέλος του Οκτώβρη όμως για τους κατοίκους του παλιού Μαυρολιθαρίου σήμαινε την λήξη μιας δύσκολης περιόδου και την αναμονή για τους μήνες με τα χιόνια. Μιας περιόδου δύσκολης όπου ο κάματος είχε σκοπό την εύκολη διαβίωση τους στα πολλά κρύα που έρχονταν.
Το κάθε σπιτικό είχε μεριμνήσει, ανάλογα και με τις δυνατότητές που είχε, ώστε ο χειμώνας να το βρει με τα απαραίτητα αγαθά να αφθονούν στο κατώι του. Από τις αρχές του μήνα τα σιτηρά είχαν ήδη αλεστεί και αποθηκευτεί στα ξύλινα αμπάρια. Το σιτάρι, το καλαμπόκι και το κριθάρι για το τραπέζι της οικογένειας και το ρόβι και η βρώμη για τα ζωντανά που ήταν από τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία της κάθε οικογένειας.
Στα μισά του μήνα άρχιζε ο τρύγος και η διαδικασία για την παραγωγή της νέας σοδειάς κρασιού. Τα σταφύλια από τους αμπελώνες του Αϊ Γιάννη μεταφέρονταν μέσα σε σκόπλες ή γιδιές και πάνω στα άλογα στο χωριό όπου και θα γινόταν η διαδικασία της κοπής και του πατήματος. Τα κομμένα σταφύλια αφού έμεναν για κάποιο διάστημα μέσα στις τραπεζονιές ώστε να πάρουν το χαρακτηριστικό κόκκινο-τριαντάφυλλο χρώμα που είχε ο Μαυρολιθαρίτικος οίνος, στύβονταν ώστε να βγει ο μούστος. Ο μούστος με την σειρά του θα ξεκινούσε την ζύμωση του μέσα στα 100ρια, το λιγότερο, ξύλινα βαρέλια ενώ αργότερα τα τσάμπουρα θα έβραζαν σε κάποιο από τα 4 καζάνια του χωριού για να βγει το απόσταγμα που όλοι επιθυμούσαν.
Μαζί με την παραγωγή του τσίπουρου γινόταν και η συγκομιδή των καρυδιών, των μήλων και των κάστανων. Τους πολύτιμους αυτούς καρπούς πρόσφεραν τα δένδρα απλόχερα με μοναδική ανταμοιβή προς αυτά το λιγοστό πότισμα και κλάδεμα. Καρποί πολύτιμοι διότι αποτελούσαν είδος ανταλλάξιμο με προϊόντα όπως λάδι που ήταν δυσεύρετο στην περιοχή. Ο μήνας του Οκτωβρίου έκλεινε με την υλοτομία των απαραίτητων καυσόξυλων που θα ζέσταιναν τα παγωμένα βράδια.
Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος εγκατέλειψε το χωριό, τα χωράφια με τα σιτηρά έγιναν δάση, τα δένδρα δένουν τους καρπούς τους με μόνη βοήθεια το φως του ήλιου και το νερό της βροχής και οι αμπελώνες δεν υπάρχουν πια, αν και σε πείσμα των καιρών κάποια αγριοστάφυλλα κοκκινίζουν ακόμα στα μέσα του μήνα.
Αν κοιτάξουμε αυτή τη στιγμή τη φύση θα δούμε κάτι που από χρόνια έχουμε χάσει. Την επαφή μαζί της αν και αυτή ακόμα υπάρχει, ακόμα αντιστέκεται. Εκεί ψηλά υπάρχει αυτό που χάσαμε, αυτό που ξεχάσαμε......Η ΖΩΗ. Η ζωή που μετρά τον χρόνο, με τους ρυθμούς του φύλλου της καστανιάς, της καρυδιάς,της μηλιάς που πέφτει......
Πηγή Πληροφοριών-Ονομασιών: Μήτσος Μώκος
εγώ ενα ξέρω,οτι σε λίγο μπαίνει Δεκέμβρης...
ΑπάντησηΔιαγραφή