Όταν γεννήθηκα η γιαγιά μου ήταν ήδη 76 χρονων. Επειδή ο πάτερ φαμίλιας είχε το ίδιο μικρό κωλυματάκι με το χωριό, ευτύχησα να έχω αναμνήσεις απο την γιαγια από πολύ μικρή ηλικία. Οπότε μπορώ και την θυμάμαι καλά. Το άσχημο όμως με την περίπτωση της, ήταν οτι δεν ήθελε να φύγει με τίποτα απο εκεί πάνω, και δεν μιλάμε για τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά για τον χειμώνα, όταν η θερμοκρασία πέφτει αρκετά και τα καιρικά φαινόμενα δυσκολεύουν τόσο, ώστε να είναι δύσκολη κάθε είδους διαβίωση.
Η γιαγιά όμως δεν "μάσαγε", δεν την δυσκόλευαν ούτε τα χιόνια, ούτε το αδιάβατο των δρόμων, το λεγε η καρδούλα της βρε αδερφέ. Άναβε το τζάκι της απο το μεσημέρι για να ζεσταθεί και μόλις ξυπνούσε το πρωί, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να ξεχιωνίσει μόνη της την αυλή ή ακόμα - ακόμα να ανοίξει μόνη της τον δρόμο. Δεν λέω οτι η γιαγιά μου ήταν καμιά ηλικιωμένη κυρία με υπερφυσικές δυνάμεις, απλώς εννοώ οτι γνώριζε οτι η επιλόγη να μείνει στο χωριό και στο σπίτι της αυτήν την εποχή είχε και τα αρνητικά της. Ηταν όμως απο εκείνα τα μέρη και γνώριζε να απολαμβάνει το κόστος ζωής στο Μαυρολιθάρι χωρίς να βαρυγκωμά. Το απολάμβανε πολύ!
Η γιαγιά μου είχε ταξιδέψει αρκετές φορές είτε στον γιό της στην Λαμία, είτε στις θυγατέρες τις στην Αθήνα. Ήξερε οτι σε όποιο σπίτι και να πήγαινε θα ήταν καλοδεχούμενη, το απέφευγε όμως. Ήξερε ότι παντού θα την περιποιούτανε και πέρα απο αυτό θα έβλεπε και τα εγγόνια της, το απέφευγε όμως. Γνώριζε οτι σε κάθε περίπτωση δεν θα της έλειπε τίποτα και δεν θα είχε να φροντίσει αυτή για τίποτα, το ήξερε και το απέφευγε...
Η γιαγιά μου πέθανε μια μέρα σαν την σημερινή στο νοσοκομείο της Λαμίας ανάμεσα σε όλη της την οικογένεια. Λυπάμαι πολύ!!!
ΥΣ1: Σήμερα δεν είναι κάποια επέτειος, απλώς είδα μια διαφήμιση και με ...ενέπνευσε. Θεωρώ οτι ο τρόπος ζωής που επιλέγει ο καθένας για τον εαυτό του έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Θετικά και αρνητικά θα εναλλάσονται πάντα, αρκεί το τέλος να έρθει την κατάλληλη στιγμή.
ΥΣ2: Για την ιστορία, η γιαγιά απλώς χτύπησε άσχημα και χρειάστηκε να την μεταφέρουμε, απλώς δεν τα κατάφερε, κρίμα δεν είναι;
Η γιαγιά όμως δεν "μάσαγε", δεν την δυσκόλευαν ούτε τα χιόνια, ούτε το αδιάβατο των δρόμων, το λεγε η καρδούλα της βρε αδερφέ. Άναβε το τζάκι της απο το μεσημέρι για να ζεσταθεί και μόλις ξυπνούσε το πρωί, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να ξεχιωνίσει μόνη της την αυλή ή ακόμα - ακόμα να ανοίξει μόνη της τον δρόμο. Δεν λέω οτι η γιαγιά μου ήταν καμιά ηλικιωμένη κυρία με υπερφυσικές δυνάμεις, απλώς εννοώ οτι γνώριζε οτι η επιλόγη να μείνει στο χωριό και στο σπίτι της αυτήν την εποχή είχε και τα αρνητικά της. Ηταν όμως απο εκείνα τα μέρη και γνώριζε να απολαμβάνει το κόστος ζωής στο Μαυρολιθάρι χωρίς να βαρυγκωμά. Το απολάμβανε πολύ!
Η γιαγιά μου είχε ταξιδέψει αρκετές φορές είτε στον γιό της στην Λαμία, είτε στις θυγατέρες τις στην Αθήνα. Ήξερε οτι σε όποιο σπίτι και να πήγαινε θα ήταν καλοδεχούμενη, το απέφευγε όμως. Ήξερε ότι παντού θα την περιποιούτανε και πέρα απο αυτό θα έβλεπε και τα εγγόνια της, το απέφευγε όμως. Γνώριζε οτι σε κάθε περίπτωση δεν θα της έλειπε τίποτα και δεν θα είχε να φροντίσει αυτή για τίποτα, το ήξερε και το απέφευγε...
Η γιαγιά μου πέθανε μια μέρα σαν την σημερινή στο νοσοκομείο της Λαμίας ανάμεσα σε όλη της την οικογένεια. Λυπάμαι πολύ!!!
ΥΣ1: Σήμερα δεν είναι κάποια επέτειος, απλώς είδα μια διαφήμιση και με ...ενέπνευσε. Θεωρώ οτι ο τρόπος ζωής που επιλέγει ο καθένας για τον εαυτό του έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Θετικά και αρνητικά θα εναλλάσονται πάντα, αρκεί το τέλος να έρθει την κατάλληλη στιγμή.
ΥΣ2: Για την ιστορία, η γιαγιά απλώς χτύπησε άσχημα και χρειάστηκε να την μεταφέρουμε, απλώς δεν τα κατάφερε, κρίμα δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου