3. Αρραβωνιάσματα
Οι αρραβώνες ορίζονταν από το γαμπρό και γίνονταν συνήθως Σαββατόβραδο ή την παραμονή μεγάλης γιορτής και κατά κανόνα γίνονταν στο σπίτι της νύφης, όπου στην ορισμένη ώρα πήγαινε ο γαμπρός με τους συγγενείς και φίλους του σε πομπή, μαζί απαραιτήτως και ο προξενητής. Αφού προσέφεραν οι γονείς της νύφης, γλυκό και τσίπουρο στην παρέα του γαμπρού, βάζανε στη μέση του δωματίου ένα τραπέζι με ένα πιάτο κουφέτα και με μια εικόνα της Παναγίας και στην ανατολική πλευρά του τραπεζιού στέκονταν όρθιοι ο γαμπρός και η νύφη. Τότε ένας στενός συγγενής του γαμπρού ή της νύφης, κρατούσε στο δεξί χέρι του τα δαχτυλίδια των αρραβώνων, έδινε στους νέους την εικόνα να την ασπασθούν και με το δεξί του χέρι έκανε από πάνω από το πιάτο με τα κουφέτα το σημείο του σταυρού και έβαζε τα δαχτυλίδια στα χέρια των νέων ευχόμενος "καλορρίζικα, να μας ζήσουν".
Και η τελετή των αρραβώνων τελείωνε με ένα αλληλοφίλημα των νέων στο μέτωπο. Συχνά στα χωριά η αλλαγή των δαχτυλιδιών γινόταν από παπά ο οποίος έψελνε και εκκλησιαστική ευχή, οπότε ο αρραβώνας αυτός θεωρείτο ως "μισοστεφάνωμα". Μετά ακολουθούσε φαγοπότι και γλέντι μέχρι πρωίας που έφευγε η παρέα του γαμπρού, αφού προηγουμένως η νύφη έδινε σε όλους δώρα, τα οποία ονομάζονταν "ζώσματα" και ήταν συνήθως μάλλινα τράστα (σακούλια) με φούντες, μαντήλια του χεριού, τσουράπια (κάλτσες), κεντητά, τσαρούχια ή παπούτσια, ζώνες, ποδιές κ.τ.λ. Όποιος έπαιρνε δώρο πρόσφερε στη νύφη χρήματα (συνήθως τάληρα ασημένια) που ονομάζονταν "κεράσματα". Την άλλη μέρα (Κυριακή ή γιορτή) ο γαμπρός με την παρέα του, που είχαν πάει στους αρραβώνες φορούσαν επιδεικτικά τα ζώσματα και οι συγγενείς της νύφης πήγαιναν στην εκκλησία και όταν τελείωνε η λειτουργία, στο μαγαζί του χωριού κερνούσαν τους χωριανούς και έστηναν γλέντι.
Το Πάσχα ο γαμπρός ήταν υποχρεωμένος να στείλει στην αρραβωνιαστικιά διάφορα δώρα και απαραιτήτως λαμπάδα και παπούτσια. Στα χωριά ο αρραβώνας δεν διαλύετο επ' ουδενί λόγο, εκτός θανάτου και αλλοίμονο σε εκείνον ο οποίος θα αθετούσε το λόγο, τα επακόλουθα ήταν ανεπανόρθωτα.
Οι αρραβώνες ορίζονταν από το γαμπρό και γίνονταν συνήθως Σαββατόβραδο ή την παραμονή μεγάλης γιορτής και κατά κανόνα γίνονταν στο σπίτι της νύφης, όπου στην ορισμένη ώρα πήγαινε ο γαμπρός με τους συγγενείς και φίλους του σε πομπή, μαζί απαραιτήτως και ο προξενητής. Αφού προσέφεραν οι γονείς της νύφης, γλυκό και τσίπουρο στην παρέα του γαμπρού, βάζανε στη μέση του δωματίου ένα τραπέζι με ένα πιάτο κουφέτα και με μια εικόνα της Παναγίας και στην ανατολική πλευρά του τραπεζιού στέκονταν όρθιοι ο γαμπρός και η νύφη. Τότε ένας στενός συγγενής του γαμπρού ή της νύφης, κρατούσε στο δεξί χέρι του τα δαχτυλίδια των αρραβώνων, έδινε στους νέους την εικόνα να την ασπασθούν και με το δεξί του χέρι έκανε από πάνω από το πιάτο με τα κουφέτα το σημείο του σταυρού και έβαζε τα δαχτυλίδια στα χέρια των νέων ευχόμενος "καλορρίζικα, να μας ζήσουν".
Και η τελετή των αρραβώνων τελείωνε με ένα αλληλοφίλημα των νέων στο μέτωπο. Συχνά στα χωριά η αλλαγή των δαχτυλιδιών γινόταν από παπά ο οποίος έψελνε και εκκλησιαστική ευχή, οπότε ο αρραβώνας αυτός θεωρείτο ως "μισοστεφάνωμα". Μετά ακολουθούσε φαγοπότι και γλέντι μέχρι πρωίας που έφευγε η παρέα του γαμπρού, αφού προηγουμένως η νύφη έδινε σε όλους δώρα, τα οποία ονομάζονταν "ζώσματα" και ήταν συνήθως μάλλινα τράστα (σακούλια) με φούντες, μαντήλια του χεριού, τσουράπια (κάλτσες), κεντητά, τσαρούχια ή παπούτσια, ζώνες, ποδιές κ.τ.λ. Όποιος έπαιρνε δώρο πρόσφερε στη νύφη χρήματα (συνήθως τάληρα ασημένια) που ονομάζονταν "κεράσματα". Την άλλη μέρα (Κυριακή ή γιορτή) ο γαμπρός με την παρέα του, που είχαν πάει στους αρραβώνες φορούσαν επιδεικτικά τα ζώσματα και οι συγγενείς της νύφης πήγαιναν στην εκκλησία και όταν τελείωνε η λειτουργία, στο μαγαζί του χωριού κερνούσαν τους χωριανούς και έστηναν γλέντι.
Το Πάσχα ο γαμπρός ήταν υποχρεωμένος να στείλει στην αρραβωνιαστικιά διάφορα δώρα και απαραιτήτως λαμπάδα και παπούτσια. Στα χωριά ο αρραβώνας δεν διαλύετο επ' ουδενί λόγο, εκτός θανάτου και αλλοίμονο σε εκείνον ο οποίος θα αθετούσε το λόγο, τα επακόλουθα ήταν ανεπανόρθωτα.
Πηγή: Μαυρολιθάρι, Ιστορία- Αρχαιολογία- Λαογραφία
Συγγραφέας: Χαράλαμπος Δ. Σκορδής
Συγγραφέας: Χαράλαμπος Δ. Σκορδής
Απο κεί βγήκε και η φράση-καμάκι
ΑπάντησηΔιαγραφή"να σου πάρω παπούτσια"??