Χειμωνανθός και απο Μακρυά

Σε παλιότερες εποχές, τότε που τα χωριά σφίζαν από ζωή η γιορτή ανήμερα του Aγ. Δημητρίου ήταν για τους κατοίκους ένα προμήνυμα χειμώνα. Τα χαλιά είχαν στρωθεί και οι νοικοκυραίοι είχαν μαζέψει τα απαραίτητα ξύλα για τον χειμώνα, έτσι που αν κοίταγες το χωριό από μακρυά έβλεπες να αναπνέει μέσα από τις καμινάδες των σπιτιών του.

Εκείνες τις μέρες φεύγανε από το χωρίο και οι τελευταίοι άντρες όσων είχαν μείνει πιο πίσω είτε για να γιορτάσουν με τους δικούς τους την σημαντική αυτή εορτή είτε για να ολοκληρώσουν τις τελευταίες προετοιμασίες των νοικοκυριών τους. Θα επέστρεφαν στις δουλειές που είχαν στις μεγάλες πόλεις, βάσει των οποίων τρέφονταν οι οικογένειές τους. Τα γυναικόπαιδα που θα αποχωρίζονταν και θα μέναν πίσω έπρεπε να είναι προετοιμασμένα και να έχουν καταστεί αυτάρκεις για τον επερχόμενο χειμώνα, τα χιόνια και το κρύο δεν θα έπρεπε να τους απασχολούν καθόλου!

Δυστυχώς στα ορεινά χωριά, με την λίγη καλλιεργήσιμη γη και τα αναπεπταμένα λιβάδια, τα άγρια ρουμάνια και τις ψηλές κορφές, όλα τα παραπάνω ήταν θέμα ζωής ή θανάτου μιας και η γεωγραφική απομόνωση συντελούσε στην έλλειψη συχνών συγκοινωνιών και η επικοινωνία με τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως και άλλες στοιχειώδεις υποδομές ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Όλα αυτά αλλάξανε, η πρόοδος ήρθε στα χωριά μας αλλά αργά, οι άνθρωποι τους είχανε φύγει πέρα από μερικούς που είτε θα τους έλεγες ρομαντικούς ή ξεπερασμένους από τον καιρό ή ''άνετους και ωραίους που κατέχουν το νόημα της εποχής καλύτερα από τους άλλους, τους πολλούς''. Αυτό ήταν τελικά το τίμημα;

Ακόμη μείνανε και οι επισκέπτες, οι προσωρινοί της όποιας καθημερινότητας των χωριών. Ένας μήνας το καλοκαίρι, κάποια λίγα σαββατοκύριακα μαζί με τις ιστορίες των παππούδων που αντάμωναν εκεί και τον όποιον σύνδεσμο να τους ενώνει όλες τις άλλες μέρες είναι τα βιώματα τους από το χωριό. Όμορφα και εξιδανικευμένα και πάντα να ανασύρονται στις δύσκολες στιγμές, στην καθημερινότητα τους.

ΥΓ: και εγώ να φέρνω στο νου μου το αμφιθεατρικό του χωριού, με την σκηνή να κοιτάζει τις νοερές κερκίδες. Και εμείς, οι όποιοι ανιδιοτελείς, σαν ηθοποιοί να εκστασιαζόμαστε κοιτώντας προς τα εκεί, στα βουνά και όσο αυτά να δείχνουν απροσπέλαστα, άλλο τόσο να επιχειρούμε να τα ανταμώσουμε. Και στον απόμακρο και απόκοσμο χαρακτήρα τους να τα ονομάζουμε σύνορο και να μην θέλουμε να τα περάσουμε. Ας μένουμε εκεί!!!Και αν αγκαλιαστούμε εμείς οι μύστες τότε ας χαθούμε από μπροστά τους, γιατί αξίζει να μας μνημονεύουν αυτά και οι επόμενοι που θα μετρήσουν τα βήματα μας. Πάντα μελαγχολικοί και ακατάδεκτοι...