ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ

Της μοίρας τα καμώματα
κανείς μας δεν τα ξέρει.
Μα 'σένανε αστέρι μου
σε πήρε μεσημέρι.
Ποιός θα μου το λεγε
τούτο το καλοκαίρι
πως θα 'χανα τη χάρη σου
στ' Αυγουστου το αγέρι.
Χίλιες στιγμές με σένανε
τα μάτια μου γεμίζουν
κι αναμνήσεις οι παλιές
τα στήθη μου, μου σκίζουν.
Νωρίς σε πήρε ο θάνατος
στ' ατέλειωτο ταξίδι
και τα όνειρά σου γκρέμισε
σαν να 'τανε παιχνίδι.
Νωρίς σε πήρε κι από μας
τους φίλους σου που περιμένουν,
σε μια άλλη ίσως ζωή
μαζί σου πιά να μένουν.
Γιατί όσοι αγαπιούνται
και νεκροί ποτέ τους
δεν πεθαίνουν.



αυτό αφιερωμένο σε έναν φίλο που αγαπήσαμε πολυ αλλά δεν προλάβαμε να του το πούμε
και που πλέον, σε μερικούς, οι παλίες ανέμελες στιγμές του χωριού θα μας θυμίζουν τον άδικο χαμό του.
14/08/2006