Μια Διαφορετική Εκδοχή..........

Στου Σμαηλι πηγαίναμε από παιδιά. Εκεί ο χώρος, από καιρό μέρος της πάλαι ποτέ κοινότητας Μαυρολιθαρίου, διατίθεντο για την οργάνωση μιας πολύ ωραίας παραδοσιακής εκδήλωσης, του μαγειρέματος φασουλάδας. Δεν είναι πολύ σαφές πως, αλλά η ιδέα ανήκε μάλλον σε κάποιον παλιότερο χωριανό.
Τότε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 80’, μεταξύ άλλων περίεργων γεγονότων συνέβη κάποιος Μαυρολιθαρίτης που πολύ πιθανόν να ήταν πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Φασουλοφάγων να πήγε στου Σμαήλι επειδή κάπου είχε ακούσει ότι εκεί λόγω των κοντινών λιβαδιών θα μπορούσε να συνδυάσει το μαγείρεμα της τοπικής αυτής σπεσιαλιτέ με την ενασχόληση του αγαπημένου του αθλήματος του golf.
To golf από ότι ξέρετε είναι ένα άθλημα με Σκωτσέζικες ρίζες και οι Μαυρολιθαρίτες είχαν από τότε πολλές σχέσεις με εκείνο το μέρος, από εκεί δε φέραν μια ειδική ποικιλία προβάτου της οποία δυστυχώς το τελευταίο δείγμα αυτοκτόνησε φέτος λόγω υπερβολικής κατανάλωσης εικόνων χορού αλλά και λόγω ερωτικής απογοήτευσης με έναν είδος όχι από καιρό φερμένο, της Διονυσιακής Γουρούνας, το οποίο σύχναζε πολύ σε εκείνα τα μέρη.
Για να επιστρέψουμε σε περισσότερο σοβαρά θέματα, ο εν λόγω Μαυρολιθαρίτης αφού ιδιοποιήθηκε την περιοχή την κήρυξε Δρυμό Αμιγούς Μαυρολιθαροσύνης με Κατάλοιπα Ελληνορθόδοξης Περηφάνιας και ακόμη έστησε έναν ανδριάντα κάποιου προγόνου του που είχε πολεμήσει τους Κουτριγούρους Ούνους.
Αμέσως μετά για να διαδώσει το καινούργιο έθιμο, κάλεσε με την τυπική Μαυρολιθαρίτικη ευγένεια τον καλύτερο μάγειρα φασολάδας του χωριού και έδωσε εντολή στους ανέμους να φυσάνε κατά εκεί.
Την άλλη μέρα έγινε χαμός στου Σμαίλη, όλο το χωριό έφαγε, τραγούδησε και γλέντησε και στο τέλος γύρισαν στα σπίτια τους περήφανοι που…έδειξε ο ένας στον άλλον τις όποιες του ιδιαίτερες ικανότητες.
Από τότε και για πολλά χρόνια μαίνονταν αυτό το φεστιβάλ υγιούς Μαυρολιθαροσύνης, μέχρι που μια μέρα ένα παλικάρι άργησε να φανεί και όταν ήρθε και ανακάλυψε ότι τέρμα η φασολάδα και τα μπαλάκια του golf –είπαμε ότι η σχέσεις με την Σκωτία δεν έπαψαν ποτέ-έφαγε τις πυγολαμπίδες και για σπάσιμο έφερε το πινγκ πονγκ, ή αλλιώς το γνωστό στην Αγγλία Ριφ-Ραφ.
Αυτό ήταν! οι Μαυρολιθαρίτες έκαναν χρόνια να ξαναπάνε. Διότι ναι μεν μπορούν να ζήσουν χωρίς πυγολαμπίδες αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ, αυτοί οι εκπρόσωποι των δίκαιων λαϊκών αγώνων του προλεταριάτου απέναντι στο αιμοβόρο κεφάλαιο των κατεξοχήν Άγγλων καπιταλιστών ,να ανεχθούν μια τέτοια εισροή εθίμου.
Για πολλά καλοκαίρια ο άλλοτε περήφανος ανδριάντας , στεκόταν μόνος του την ημέρα του Σμαήλι.
Από πέρσι όμως όλα πάνε κατ’ευχήν!
Και ζήσαμε εμείς καλά και όλοι οι άλλοι καλύτερα, εκτός του Διονύση που από τότε διώκεται από την τοπική περιβαλλοντολογική ομάδα με αρχηγό την Άσπα!!!