Μνήμες

Θα αναφέρω την σκέψη μιας φίλης μου: “Όταν κάπου κάπου μας έρχεται στο μυαλό το χωριό μας, αβίαστα σχηματίζεται και ένα χαμόγελο στα χείλη, τότε οι άλλοι γύρω μας απορούν, εμείς όμως ξέρουμε!”

Ιντερλούδιο

Η μητέρα μου όταν ακούει να μιλάω με τον τρόπο μου για το χωριό, παίρνει αμέσως μια έκφραση αγανάκτησης, προφανώς λόγώ του τρόπου αυτού, και μου λέει: “ αμ πως αλλιώς παιδί μου, αφού δεν είχες κλείσει 40 μέρες και ο πατέρας σε πήγε πάνω”. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι την ίδια ώρα ο πατέρας μου παίρνει μια έκφραση αυταρέσκειας...

ΜΝΗΜΕΣ

Τα βιώματα μου και οι μνήμες που ξεπηδούν μέσα από αυτά είναι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός και κυρίως συμπίπτουν με τα του χωριού μου. Θυμήθηκα τον χωματόδρομο που υπήρχε τότε και την σκόνη που έπρεπε να υποφέρουμε μέχρι να φτάσουμε, θυμάμαι την πρώτη μέρα που στάθηκα - επιτέλους - στις δυο ρόδες του ποδηλάτου(με την βοήθεια του Γιάννη) και το αντίτιμο για αυτό το πλήρωνα για κάμποσα από τα επόμενα καλοκαίρια με ρημαγμένα πόδια. Ακόμα οι ιστορίες τις γιαγιάς, οι πορτοκαλάδες και οι κουραμπιέδες που κέρναγαν οι παππούδες ή ακόμα πολύ περισσότερο τα άπειρα λεφτά που δίναμε στα ηλεκτρονικά του Χαλέτσου, οι πρώτες και πολύ πετυχημένες φασολάδες στου Σμαίλη! Τα γέλια, τα αθώα πειράγματα( δεν φταίω εγώ ρε παιδιά που είχα μεγάλο κεφαλάκι), ο πόλεμος-αναπαράσταση GIJoe-Cobra (από τις λίγες περιπτώσεις στην ιστορία που οι καλοί...χάνουν πάντα).

Μετά μεγαλώσαμε λίγο και μπήκαμε στην εφηβεία. Πολύ ποδήλατο, πολύ ποδόσφαιρο, πολύ μπάσκετ, πολύ...ΙΣΑ, φωτιές στο πλατανάκι, ξενύχτια με μια λιγούρα τυρόπιτας γύρω στις 4 το πρωί. Θεατρικά, χορευτικά, και ένας παράλογος τοπικισμός, όλα αυτά χαλαρά και χωρίς πολλές έννοιες!

Μετά οι παρέες οι πρώτες σπάσανε και αναπόφευκτα – και ευτυχώς – σμίξαμε με άλλες, ήρθανε και οι πρώτες απώλειες από πρόσωπα χαραγμένα και όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο μίκραιναν τα καλοκαίρια, ποτέ όμως δεν χάνανε το περιεχόμενο τους και την αξία τους.

Για όλα αυτά φτιάξαμε αυτό εδώ το blog. Και αν όλοι αυτοί που πια βλέπουμε όλο και λιγότερο δεν μπορούν να μας έρχονται πια, ας μας διαβάζουν....και ας μας βρίζουν. ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ!!!!!!!

Τα λέμε χωριανάκια!!!