ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!!!!!!!

Φαντάσου και να ήτανε Θερινής Νυχτός

Εχτές το βράδυ όλα ξετυλίχθηκαν περίεργα. Έκλεισα τα μάτια και αμέσως έφυγα από την γύρω μου πραγματικότητα. Ανέβηκα γοργά ουρανούς και επίπεδα κοσμικά και εκεί που στάθηκα μου φάνηκε να βρίσκομαι ή μάλλον να αιωρούμαι ανάμεσα σε φώτα που έλαμπαν γύρω μου φωτίζοντας ένα σκοτάδι που έμοιαζε χωρίς αρχή και τέλος, ενώ ο χρόνος ήταν τόσο απών ώστε να καταλαβαίνεις την ανθρώπινη αναγκαιότητα να τον μετράμε μόνο όταν νοιώθουμε να περνάει,

Σε εκείνο το μέρος λοιπόν ήμουν μόνος και τα πάντα ήταν ήσυχα και ..απλά. Φυσικά δεν ένιωθα ούτε χαμένος αλλά ούτε και παρατημένος, απλώς νοερά, γιατί μόνο νοερή ένιωθα την γύρω πραγματικότητα, καταλάβαινα ότι για κάποιο λόγο ήμουνα εδώ, ότι κάτι θα έπρεπε να κάνω για να δικαιολογήσω την παρουσία μου σε αυτό το πουθενά για τους “κοινούς” θνητούς. Ξεκίνησα έτσι να κοιτάω γύρω μου ποιο προσεχτικά και έτσι κάπου στο βάθος είδα να υπάρχει κάτι σαν ένα ανθρώπινο αντικείμενο. Το πλησίασα σαν να πετάω .. έφτασα κοντά .. ήταν ένα πινέλο και δίπλα του ήταν ένας καμβάς που όμως είχε μια υφή μάλλινη λες και τα χρώματα έπρεπε να απορροφηθούν τόσο ώστε να ζωντανέψουν ότι θα απεικόνιζα από τις εικόνες του μυαλού μου.
Ξεκίνησα έτσι να ζωγραφίζω πάνω σε αυτή την επιφάνεια – «κουβέρτα», χρώματα μπορούσα να αλλάζω κάθε φορά όποτε το ήθελα. Άρχισα αλλάζοντας με μια κίνηση του πινέλου το χρώμα της επιφάνειας σε μαύρο, αλλά μαύρο διαφανές σαν να μπορούσες να δεις μέσα από αυτό την εικόνα που κάθε φορά επιθυμείς, ενώ γύρω – γύρω το έντυσα με ασημί γραμμές που ήταν σαν κλωστές ή σαν διακλαδώσεις φυτών. Μετά ξεκίνησα να ζωγραφίζω πάνω του κυρίως πράγματα που έχω ζήσει, φιλτραρισμένα μέσα από μια δική μου αλήθεια.
Οι τόποι που έχω περάσει και έχω ζήσει για λίγο ή πολύ άρχισαν να ξετυλίγονται με το πινέλο ένας-ένας. Τα έβαζε δε σε μια τέτοια σειρά που δυσκολευόμουν να καταλάβω το νόημα της. Στην αρχή πίστευα ότι τους τοποθετούσε βάσει χρονολογικής σειράς, μετά βάσει συναισθηματικής αξίας, αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι το πινέλο έπαιρνε υπ’ οψιν τον αριθμό των σκέψεων για αυτά τα μέρη και τον συνδύαζε με τον αριθμό των ονείρων για καθενα από αυτά αλλά και τους ανθρώπους ,τα βιώματα μου και τα πατήματα μου μαζί τους, λες και τα αστέρια κρατάνε κάποιο τεφτέρι που γράφουν τα όνειρα μας ώστε να τα εξαργυρώσουν αργότερα, με ανάλογο βέβαια αντίτιμο το χρόνο, την αγωνία ,την αναμονή!
Είχα πολλά να βάλω μέσα, τόσα ώστε το κουβέρτα μας έγινε τεράστια και άρχισε να καλύπτει τον γύρω της χώρο. Το άχρονο μαύρο έδινε σιγά-σιγά την θέση της στο διαφανές. Τελικώς το κάλυψε ολόκληρο ώστε τα φώτα που υπήρχαν να φαίνονται καθάρια σαν άστρα και να φωτίζουν τον “άλλον” αυτόν κόσμο.
Τελείωσα και ο πίνακας ήταν κάπως έτσι.. Στεριές και θάλασσες με πόλεις και νησιά είχαν στον κέντρο ένα κύκλο από ψηλές κορυφές και οι κορυφές είχαν στην μέση λίγα σπίτια απλά και παλιά με τους δικούς μου τρελούς ανάμεσα τους να άγονται και να φέρονται όπως πάντα θα το κάνουν ανεξάρτητα από τι θέλω εγώ. Και ένας ουρανός γυαλί να αντικατοπτρίζει μια τεράστια ορχήστρα, που πότε θα παίζει ένα βάλς των χαμένων ονείρων και πότε κάποιο παραδοσιακό σκοπό γεμίζοντας τους γύρω λόφους με χορούς.
Όταν τελείωσαν είχε πλέον ξημερώσει, ξύπνησα και εντελώς γύρω μου είχα μια κουβέρτα εντελώς γήινη…

Άνοιξα την εφημεριδα όπως κάνω καθημερινά και έψαξα ενστικτωδώς για τα νέα της ημέρας. Κάπου διάβασα για ένα πολύ καινούργιο πίνακα που κανένας δεν γνωρίζει αρκετά για τον καλλιτέχνη. Κοίταξα καλύτερα την εικόνα και αυτό που είδα να απεικονίζει ήταν πράγματι κάπως περίεργα ιδιαίτερο. Ήταν ένας γκρεμός απότομος πάνω από την θάλασσα και ήταν νύχτα και πάνω από την θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα κάποιος ζωγράφιζε ένα θέμα που μάλλον το συνέθεταν κάποιες λάμψεις που έρχονταν κατευθείαν από τον ουρανό. Στο χείλος του γκρεμού κάποιοι μουσικοί ολοκλήρωναν το θέμα.

And the reward

Η εκπομπή <<Κυριακή στο Χωριό>> καλεί το χορευτικό συγκρότημα Μαυρολιθαρίου, την Κυριακή 21 Ιουνίου στην Πρώτη Σερρών για να παρουσιάσει ρουμελιώτικους χορούς στην επετειακή εκπομπή που θα γίνει για τα 4 χρόνια της εκπομπής. Αναμένουμε λεπτομέρειες.....