Μετά από κανα δυο μέρες ήταν η προγραμματισμένη εκδρομή του συλλόγου στις Πρέσπες. Οι μεγάλοι έλειπαν, είχαμε το κατάλληλο αμάξι και ο καιρός ήταν ιδανικός. Έπεσε η ιδέα να ανεβούμε στη Γκιώνα και ξέροντας πλέον από πείρα ότι τελικά η ανοργανωσιά δουλεύει μια χαρά, την αφήσαμε να πάρει μόνη της το δρόμο της. Πράγματι, την Παρασκευή ξυπνήσαμε με την ησυχία μας. Μαζευτήκαμε στο μαγαζί του Καραπλή για καφέ και μέσα σε μισή ώρα ετοιμάσαμε τα χρειαζούμενα και ήμαστε έτοιμοι να φύγουμε.
Φορτωθήκαμε και οι 7 σε ένα αγροτικό (ευτυχώς εμάς, τα γυναικόπαιδα, είχαν την ευγενή καλοσύνη να μας επιτρέψουν να καθισουμε στην καμπίνα…οι 3 της καρότσας όμως δεινοπάθησαν…). Πήραμε ένα χωματόδρομο πάνω από την Καλοσκοπή και ξεκίνησε το… camel trophy! Δύο φορές μου χύθηκε ο φραπές που κρατούσα (γιατί είχα και καφέ μαζί μου η πριγκήπισσα, δεν ήθελα να χάσω τη δόση μου) και κάθε τρεις και λίγο κάποιος από τους πίσω έσκαγε με φόρα πάνω στο τζάμι! ...Κατά τα άλλα η διαδρομή ήταν τέλεια και η θέα- όπου δεν υπήρχαν πολλά δέντρα- φανταστική. Σε κάποιο σημείο του δρόμου μάλιστα- όταν είχαμε ανέβει αρκετά- είδαμε απέναντι το Μαυρολιθάρι.
Μετά από λίγο, κι ενώ φτάναμε στον προορισμό μας, μας έκοψε το δρόμο ένα κοπάδι πρόβατα. Μόλις μας είδε ο τσοπάνος, ενθουσιάστηκε, ρώτησε από πού είμαστε, τίνος είμαστε και πώς και από τα μέρη του και ανέβηκε μαζί μας στο αγροτικό για να μας δείξει το μέρος. Φτάσαμε στα ‘Λιβάδια’- ένα πλάτωμα κάτω από την κορυφή ‘Πύργος’ (2.066 μ.) και απέναντι από την ‘Πυραμίδα’ της Γκιώνας (2.510 μ.). Ήταν σαν το μέρος που έμενε ο παππούς της Χάιντι (= η μεγάλη αγάπη των παιδικών μου χρόνων, μαζί με το 'Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι' και την 'Candy Candy')!!! Ο βοσκός, μας κάλεσε μέσα στο κονάκι του και μας είπε πληροφορίες για την περιοχή και για τη ζωή του εκεί πάνω.
Βγαίνοντας από την καλύβα, είδαμε (για κακή του τύχη) ένα γαϊδουράκι που ήταν λίγο πιο πέρα. Δεν κατάλαβα γιατί, αλλά επικράτησε τρελός ενθουσιασμός. Όλοι- με εξαίρεση εμένα (που παρόλα αυτά ΔΕΝ είμαι κότα)- έκαναν βόλτα γύρω- γύρω από το αγροτικό, καβάλα στο γαϊδούρι(!). Και όλοι τους υποστηρίζουν πως ήταν μια εκπληκτική, μοναδική εμπειρία όμως εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να έχω άποψη για το θέμα, πέραν της διαπίστωσης ότι το εξουθενώσαμε το άμοιρο το ζωντανό…!
Αφού χαζέψαμε για λίγο την υπέροχη θέα της Πυραμίδας, είπαμε να ανεβούμε με τα πόδια λίγο πιο πάνω. Σταματήσαμε δίπλα σε ένα βράχο, για να κόβει τον αέρα, και επιχειρήσαμε να βάλουμε πάλι τα στρωσίδια μας για να καθίσουμε να φάμε. Βέβαια, δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά γιατί το έδαφος ήταν γεμάτο με κάτι αγκαθωτούς θάμνους που λέγονται ‘παλαμουνίδες’ και τρυπάνε σαν διαολεμένες! Μετά από καμια ώρα, κατηφορίσαμε πάλι και αφού τα είπαμε λίγο ακόμη με τον τσοπάνο, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Κατεβαίνοντας, σταματήσαμε για λίγη ώρα στη ‘Σπηλιά της Εθνικής Αντίστασης’, εκεί όπου σχεδιάστηκε και οργανώθηκε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Και, τι πιο λογικό, στο τέλος, καταλήξαμε στη Στρώμη για ΑΓΝΗ, πριν πάρουμε το δρόμο για το χωριό….
Την επόμενη, είχε βγει η φήμη στο χωριό ότι σκοπεύουμε να ανεβούμε και στα Βαρδούσια. Όταν βγήκα στην πλατεία το απόγευμα, μου είπαν ότι όλο το πρωί μας περίμεναν στον ξενώνα, πότε θα ξυπνήσουμε για να μας δουν να ξεκινάμε…
Υ.Γ. Δεν είμαι τρελή, μετά από όλη αυτή την περιγραφή θέλω να καταλήξω κάπου. Απλά, μαζί με τον επίλογο των σκέψεών μου, η ανάρτηση θα έβγαινε υπερβολικά τεράστια. Οπότε, αναμείνατε το vol.3... (θα είναι και το τελευταίο, το υπόσχομαι...)
