re mas katebasane to video apo to facebook re..................
lene oti den exo ta pneumatika dikaiomata........

antistasi aderfia... zouni pare tin ntountouka & ton arakia kai pame...

Π.Ο.Π.Μ.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΕΘΙΜΑ

7. Το στήσιμο του γίκου ή γιούκου

Την Παρασκευή το απόγευμα, στο σπίτι της νύφης καλούνταν οι φίλες της για να ετοιμάσουν και να τακτοποιήσουν τα προικιά και να τα παραλάβει ο γαμπρός την Κυριακή. Γυάλιζαν τα χαλκώματα (τεντζερέδες, ταψιά κ.τ.λ.) και γέμιζαν τα στρώματα και τα μαξιλάρια με μαλλιά ή μικρά κομμάτια ύφασμα. Κατόπιν ξεδίπλωναν τα προικιά (κουβέρτες, κιλίμια, βελέντζες, φορέματα κ.τ.λ.) και τα έβαζαν το ένα πάνω στο άλλο με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται περισσότερα. Η τοποθέτηση αυτή ονομαζόταν "γίκος" ή "γιούκος". Στόλιζαν το γίκο με λουλούδια, έριχναν ρύζι για τα καλορρίζικα και πάνω του ακουμπούσαν ένα δίσκο όπου οι παρευρισκόμενοι άφηναν από ένα, ασημένιο συνήθως, νόμισμα. Τα χρήματα αυτά ήταν τα "κεράσματα των προικιών".

Πηγή: Μαυρολιθάρι, Ιστορία- Αρχαιολογία- Λαογραφία

Συγγραφέας: Χαράλαμπος Δ. Σκορδής

Ιστορίες απο τις Κούνιες-Τι Άουστερλιτζ και μαλακίες...!!!

Η μάχη ήταν έτοιμη να ξεκινήσει! Το σχέδιο είχε ως εξής: Πιθανόν οι αντίπαλοι μας θα έπαιρναν θέση στις 2 τσουλήθρες. Στην κόκκινη, την μικρή, πιστεύαμε ότι θα τοποθετούσαν όπως συνήθως την οπισθοφυλακής τους, η οποία θα γίνονταν εφεδρεία σε περίπτωση που τους δυσκολεύαμε ενώ στην μεγάλη με τις μαρμάρινες πλάκες θα είχαν πάρει θέση η καλύτεροι πολεμιστές τους εφοδιασμένοι με μεγάλες ποσότητες σε κορόμηλα-πυρομαχικά.

Εμείς από την άλλη θα ακολουθούσαμε ένα πιο πολύπλοκο αλλά και ολοκληρωμένο σχέδιο. Εγώ με τον Γιάννη θα είμαστε στην πρώτη γραμμή με μεγάλες ποσότητες κορόμηλων στη είσοδο της παιδικής χαράς(και έξοδο ταυτόχρονα) και πίσω από το γύρω-γύρω όλοι, πάνω μας θα έπρεπε να πέσει το μεγαλύτερο μέρος της επίθεσης. Αυτό ήταν και το σημείο κλειδί του σχεδίου, θα γινόμασταν το δόλωμα, πράγμα εύκολο αν σκεφτείς ότι δίπλα μου είχα τον Γιάννη! Είχα τοποθετήσει τους καλύτερους μου(Κώστα Τ, Γιώργο Γ, Κώστα Ζ )στο Ηρώο πίσω από τις πλάκες, την ώρα που θα φθάνανε να μας πάρουν στο κυνήγι λόγω κυρίως των υπέρτερων αριθμών τους - η ανδρεία μας ήταν αδιαμφισβήτητη - αυτοί θα πέφτανε στα πλευρά τους και θα τους διέλυαν.
Πάλι όμως θα ήταν υπεράριθμοι, και ακόμα λόγω της μεγαλύτερης ηλικίας τους ίσως να μην πανικοβάλλονταν από αυτόν τον αναπάντεχο ελιγμό. Έπρεπε να βρω κάτι αποτελεσματικότερο και πίστευα ότι το είχα βρει! Είχα μαζέψει αρκετούς μικρότερους και τους είχα πείσει με την μαγική λέξη – φετίχ τους – για εκείνη την εποχή, ένα πεντακοσάρικο θα έφτανε για αρκετά «ηλεκτρονικά». Ήταν τοποθετημένοι μέσα στις τουαλέτες με την εντολή να κινηθούν πίσω από το εξωτερικό τοιχίο της παιδικής χαράς και να χτυπήσουν τις εφεδρείες των εχθρών την κατάλληλη στιγμή. Το σύνθημα ήταν «πεντακοσάρικο».
Το σχέδιο ήταν καταπληκτικό, οι παράμετροι επιτυχίας βεβαίως ήταν αρκετοί αλλά ήμουν σίγουρος κυρίως λόγω ενός πολύ καλού οιωνού που συνέβη ακριβώς την ώρα που οδεύαμε με τα ποδήλατα μας στο σημείο της σύγκρουσης: Η γιαγιά του κολλητού μου πήγαινε σε μια γειτόνισσα, έτσι και να έτρωγε πάλι κάποιο κορόμηλο στο μάτι ,ως συνήθως, δεν υπήρχε κίνδυνος τιμωρίας.
Το τι ακολούθησε στην επόμενη μισή ώρα ήταν απλώς μια επανάληψη των προηγουμένων μαχών. Επιτεθήκαμε οι δυο μας και τους αναγκάσαμε να καλυφθούν όπως όπως, αμέσως μετά αντεπιτέθηκαν και αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε στην άμμο. Το μέτωπο έσπασε την ώρα που ο σύντροφος μου άρχισε να τρέχει κρατώντας το μάτι του και βρίζοντας. Δεν μπορούσα πλέον να μείνω στην θέση μου, με σημαδεύανε έξι-εφτά άτομα και όταν τους είδα να κατεβαίνουν από τις τσουλήθρες και να έρχονται προς τα πάνω μου διαπίστωσα ότι...χάσαμε και την κοπάνησα τρέχοντας. Οι καλύτεροι μας είχαν παγώσει από το φόβο και τα μικρά δεν φάνηκαν ποτέ.

ΥΓ1:Οι κορομηλιές πλήρωσαν μεγάλο φόρο καρπού, από τότε δεν φυτρώνουν όπως παλιότερα.
ΥΓ2:Ο κάτω μαχαλάς γέμισε από φυγάδες της στρατιάς μας, ενώ ο Γιάννης στάθηκε άτυχος καθώς προδόθηκε από κάτι που δεν περιμέναμε. Οι γιαγιά του τα έμαθε όλα μέσω της γειτόνισσας. ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΗΔΕΣ!!!
ΥΓ3: Εκδίκηση για την ήττα δεν πήραμε ποτέ!

Ιστορίες Από Τις Κούνιες

Στην ιστορία μου οι κούνιες ήταν ακόμα στην παλιά τους θέση. Πίσω από το μνημείο και δίπλα στις δημόσιες τουαλέτες. Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δημοφιλείς ανάμεσα στην κοριτσίστικη κοινότητα οι... γυμναστικές επιδείξεις. Κάναμε ρόδες και κατακόρυφα συνέχεια, όμως το αγαπημένο μας ήταν οι κωλοτούμπες στο μικρό μονόζυγο! Κάθε μέρα μαζευόμαστε όλες στις κούνιες και μπαίναμε στη σειρά, με τη σοβαρότητα επίδοξων ολυμπιονικών. Ένα μεσημέρι πήγα μόνη για να εξασκηθώ και να τελειοποιήσω τη δική μου τούμπα. Καθώς ήμουν κρεμασμένη από το μονόζυγο, ανάποδα, σαν τη νυχτερίδα, είδα από μακριά να πλησιάζει... γνωστός τραμπούκος του χωριού και εφιάλτης των αθώων παιδικών μου χρόνων. Ευχήθηκα να είχα όντως φτερά για να φύγω το γρηγορότερο. Πάνω στον πανικό μου να εξαφανιστώ, προσγειώθηκα απότομα, χτυπώντας με δύναμη το κεφάλι μου στο σίδερο! Το χαρακτηριστικό "γκντουπ" έκανε αντίλαλο και πρόλαβα να ακούσω μερικά από τα ειρωνικά σχόλια που το ακολούθησαν καθώς έφευγα ντροπιασμένη...
Τελικά η εξάσκηση έμεινε στη μέση, έκανα ένα ωραιότατο καρούμπαλο και έφυγα με κατεβασμένο το κεφάλι και πιο θυμωμένη από ποτέ...

εβδομάδα Νο. 1

Ιστορίες Από Τις Κούνιες

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Η νέα "στήλη" του blog.

Πρόκειται για εβδομαδιαίες συλλογές κειμένων, που γράφονται από όλους εμάς, και στρέφονται γύρω από τον ίδιο κεντρικό άξονα.

Αύριο θα ανεβάσω το 1ο θεματάκι και περιμένω από όλους τους Απανταχού να συμμετέχετε... μη με αφήσετε να γράφω μόνη!

Χειμωνανθός και απο Μακρυά

Σε παλιότερες εποχές, τότε που τα χωριά σφίζαν από ζωή η γιορτή ανήμερα του Aγ. Δημητρίου ήταν για τους κατοίκους ένα προμήνυμα χειμώνα. Τα χαλιά είχαν στρωθεί και οι νοικοκυραίοι είχαν μαζέψει τα απαραίτητα ξύλα για τον χειμώνα, έτσι που αν κοίταγες το χωριό από μακρυά έβλεπες να αναπνέει μέσα από τις καμινάδες των σπιτιών του.

Εκείνες τις μέρες φεύγανε από το χωρίο και οι τελευταίοι άντρες όσων είχαν μείνει πιο πίσω είτε για να γιορτάσουν με τους δικούς τους την σημαντική αυτή εορτή είτε για να ολοκληρώσουν τις τελευταίες προετοιμασίες των νοικοκυριών τους. Θα επέστρεφαν στις δουλειές που είχαν στις μεγάλες πόλεις, βάσει των οποίων τρέφονταν οι οικογένειές τους. Τα γυναικόπαιδα που θα αποχωρίζονταν και θα μέναν πίσω έπρεπε να είναι προετοιμασμένα και να έχουν καταστεί αυτάρκεις για τον επερχόμενο χειμώνα, τα χιόνια και το κρύο δεν θα έπρεπε να τους απασχολούν καθόλου!

Δυστυχώς στα ορεινά χωριά, με την λίγη καλλιεργήσιμη γη και τα αναπεπταμένα λιβάδια, τα άγρια ρουμάνια και τις ψηλές κορφές, όλα τα παραπάνω ήταν θέμα ζωής ή θανάτου μιας και η γεωγραφική απομόνωση συντελούσε στην έλλειψη συχνών συγκοινωνιών και η επικοινωνία με τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως και άλλες στοιχειώδεις υποδομές ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Όλα αυτά αλλάξανε, η πρόοδος ήρθε στα χωριά μας αλλά αργά, οι άνθρωποι τους είχανε φύγει πέρα από μερικούς που είτε θα τους έλεγες ρομαντικούς ή ξεπερασμένους από τον καιρό ή ''άνετους και ωραίους που κατέχουν το νόημα της εποχής καλύτερα από τους άλλους, τους πολλούς''. Αυτό ήταν τελικά το τίμημα;

Ακόμη μείνανε και οι επισκέπτες, οι προσωρινοί της όποιας καθημερινότητας των χωριών. Ένας μήνας το καλοκαίρι, κάποια λίγα σαββατοκύριακα μαζί με τις ιστορίες των παππούδων που αντάμωναν εκεί και τον όποιον σύνδεσμο να τους ενώνει όλες τις άλλες μέρες είναι τα βιώματα τους από το χωριό. Όμορφα και εξιδανικευμένα και πάντα να ανασύρονται στις δύσκολες στιγμές, στην καθημερινότητα τους.

ΥΓ: και εγώ να φέρνω στο νου μου το αμφιθεατρικό του χωριού, με την σκηνή να κοιτάζει τις νοερές κερκίδες. Και εμείς, οι όποιοι ανιδιοτελείς, σαν ηθοποιοί να εκστασιαζόμαστε κοιτώντας προς τα εκεί, στα βουνά και όσο αυτά να δείχνουν απροσπέλαστα, άλλο τόσο να επιχειρούμε να τα ανταμώσουμε. Και στον απόμακρο και απόκοσμο χαρακτήρα τους να τα ονομάζουμε σύνορο και να μην θέλουμε να τα περάσουμε. Ας μένουμε εκεί!!!Και αν αγκαλιαστούμε εμείς οι μύστες τότε ας χαθούμε από μπροστά τους, γιατί αξίζει να μας μνημονεύουν αυτά και οι επόμενοι που θα μετρήσουν τα βήματα μας. Πάντα μελαγχολικοί και ακατάδεκτοι...